Stanisław Eis był bratem mojej prababci. Urodził się w 1885 w Lubostroniu. Zmarł we Francji w 1917. Jego rodzicami byli Leon Eis (1846-1903) i Amelia Eis z domu Henke (1846-1929). Stanisław wychował się w Lubostroniu, w bliskich kontaktach z dziećmi mieszkającego obok hrabiego z rodu Skórzewskich. Miał dwie starsze siostry i brata Edmunda. Bracia byli z zawodu malarzami. Stanisław jednak nie pracował jako malarz - był uzdolnionym skrzypkiem i w ten sposób wolał zarabiać na życie. Przed wybuchem wojny był pierwszym skrzypkiem w jednej z najlepszych berlińskich knajp. Wraz z bratem i moim pradziadkiem Stanisław rozpoczął budowę kamienicy, która musiała zostać przerwana. W obawie przed wierzycielami cała rodzina w 1905 roku uciekła do Berlina. Część rodziny udała się do Stanów Zjednoczonych. Na krótko przed wojną ożenił się z Walerią z domu Stoińską. W 1916 lub 1917 urodził im się syn Edmund. Imię dziecko nosiło po stryju. Wraz z rozpczęciem wojny Stanisław jako ochotnik dołączył do armii niemieckiej. Jako że dobrze znał język francuski, służył w wojsku jako zwiadowca. Z pocztówek, które wysyłał przez jakiś czas do rodzinnego domu wynika, że stacjonował w Brukseli. Stanisław zginął na zwiadzie. Znajdował się wtedy wraz z innymi żołnierzami przy jakimś cmentarzu we Francji. Stanisław został śmiertelnie ranny kulą w głowę, wystrzeloną przez ukrywającego się za murem żołnierza armii francuskiej. Miejsce grobu Stanisława nie jest znane. Niestety nikt nigdy się tam nie wybrał. W tym samym czasie na wojnie był również mój pradziadek, Jan Botta. Został on wcielony do armii pruskiej. Pradziadek nie chciał walczyć i umierać za obcego cara, jak mógł unikał więc frontu. W Prusach Wschodnich w okolicach Tylży pradziadek poznał zamożne ziemianki. Kiedy dowiedziały się, że ma córkę, zaprosiły ją do siebie na dwa miesiące wakacji. Moja babcia Irena Rosada z domu Botta, (17.05.1905-13.06.1997), jako dziesięcioletnie dziewczynka wyjechała w 1915 roku sama z Berlina, przez Poznań i Królewiec do Tylży. Było to bardzo niebezpieczne, ale to zrobiła. Po wojnie cała rodzina wróciła do Polski. Edmund Eis wrócił do Poznania i pracował w policji obyczajowej. Dostawał łapówki w formie koniaków, dlatego w domu nigdy nie brakowało alkoholu. Eisowie zamieszkali też na Rybakach, mój pradziadek Jan Botta natomiast zaczął pracować w podzamczu koło Kępna. Był szefem żandarmerii. Później, w 1922 wrócił do Poznania i założył firmę malarską. Zamieszkali na Starym Rynku w kamienicy pod numerem 82/84. Mieli dwie służące i 180 metrów, firma musiała się dobrze rozwijać. Moja rodzina mieszka w tej kamienicy do dzisiaj. Historia Stanisława, Edmunda i Jana była opowiadana w rodzinie. Miałem ponad 30 lat jak babcia zmarła, więc całe dzieciństwo słuchałem jej opowieści. Teraz cały czas staram się uzupełniać ją o dokumenty. || Nekrolog Stanisława Eisa z jesieni 1917 Fotografia Stanisława Eisa z lat młodości Zdjęcie pochodzi z albumu mojej babci Ireny Rosady

Mój dziadek ze strony matki, Stanisław Szofer, urodził się 30 października 1883r. w Wytomyślu i zmarł 25 listopada 1957 w Róży. Dziadek był rolnikiem i prowadził swoje gospodarstwo. Kiedy wybucha wojna, trafia do wojska pruskiego i wyrusza na front zachodni, do Francji. Na wojnę ruszają też jego starsi bracia i szwagrowie. Jak wspomina moja mama, dziadek kilkakrotnie przyjeżdżał do domu na krótkie urlopy. Jesienią 1918 r.schorowany powraca w rodzinne strony, gdzie czeka na niego mnóstwo pracy i napraw w gospodarstwie. || (1) Anna Szofer (z d. Marchewka) i Stanisław Szofer - fotografie dziadków, zdjęcie portretowe i ślubne - ślub cywilny zawarty 26 stycznia 1912r. w Stąpach - ślub kościelny zawarty 29 stycznia 1912 r. w Wytomyślu; (2) Wspomnienia mojej matki, Wiktorii Sadowskiej, córki Stanisława Szofera, spisane w latach 80. XX wieku;

List do rodziny we własnoręcznie zdobionej kopercie || Europeana 1989 - Warszawa, 8-9.06.2013