Νικόλαος Κόγιας - Η οικογένειά μου
Φωτογραφίες
Ο πατέρας μου, Γεώργιος Κόγιας γεννήθηκε το 1877 και πέθανε το 1944 στη Βέροια. Η μητέρα μου, Μαρία Παληκάρια, γεννήθηκε ανάμεσα στα 1880-85 και πέθανε το 1965. Ο πατέρας μου πήγε στο σχολείο και τελείωσε το αντίστοιχο σημερινό Λύκειο ενώ η μητέρα μου δεν πήγε καθόλου στο σχολείο. Ο πατέρας ήταν κτηνοτρόφος και η μητέρα φρόντιζε το σπίτι. Έκαναν μαζί 8 παιδιά (5 αγόρια, 3 κορίτσια) από τα οποία έζησαν τα 4 αγόρια: ο μεγαλύτερος αδερφός μου Αντώνιος γεννήθηκε το 1905, ακολουθούν ο Στέφανος και ο Στέργιος και τελευταίος εγώ, το «σουγκάρι», που γεννήθηκα το 1923.
Όλη η οικογένεια κάθε καλοκαίρι παραθέριζε στο Σέλι που ήταν αποκλειστικά παραθεριστικό θέρετρο και κατοικούνταν μόνο από Βλάχους. Τέλη Μαΐου απόγευμα φορτώνανε τα ζώα στα οποία ήταν καβάλα οι γυναίκες και ξεκινούσαν. Όλα τα πράγματα μπαίνανε σε μάλλινα τσουβάλια (τα «χαράρια») που τα υφαίνανε οι γυναίκες. Φρούτα και λαχανικά δεν παίρνανε μαζί τους γιατί τα φέρνανε στο χωριό οι «μπασακοί» που ήταν Ναουσαίοι ή Φυτειώτες που γυρνούσαν τα χωριά και πουλούσαν φρούτα εποχής. Το βραδάκι φτάνανε στην τοποθεσία «Μησιακούλι» κοντά στο Κλαδάκι της Φυτειάς, ξεφόρτωναν και κοιμόντουσαν. Πριν χαράξει ξαναφορτώνανε τα ζώα και ξεκινούσαν για τη Φυτειά όπου όλο και κάποιος γνωστός θα τους έδινε κάτι φαγώσιμο. Στην οικογένειά μου πάντα η οικογένεια του Μπαρμπα-Γιάννη του Γκαλίτσιου έδινε ένα αρνί το οποίο στη συνέχεια ψήναμε και τρώγαμε στη Μαρούσια όπου στήνονταν ωραία γλέντια με χορό και γίνονταν και οι πρώτοι ψίθυροι για τα συνοικέσια. Έτσι το βράδυ πια φτάναμε στο Σέλι και η οικογένεια που έφτανε πρώτη είχε την υποχρέωση να φροντίσει για το φαγητό των επόμενων που θα έφταναν αργότερα. Η οικογένεια ξανακατέβαινε στη Βέροια το Σεπτέμβρη για το χειμώνα.
Στις φωτογραφίες απεικονίζονται μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου, όπως και η γιαγιά μου που πέθανε, μεγάλη σε ηλικία, γύρω στα 1947 στη Βέροια. Τη φωτογραφία της γιαγιάς τράβηξαν στο Σέλι το 1916 (τότε εμφανίστηκε η φωτογραφία στο Σέλι) οι αδερφοί Μανάκια που φέρανε τη φωτογραφία στην Ελλάδα.
Σουλτάνα Νικολάου Κόγια
Η γιαγιά μου Σουλτάνα Κόγια
Photograph
40.5506137,22.026534500000025
Η Γιαγιά μου, Σουλτάνα Νικολάου Κόγια. Πέθανε το 1947 στη Βέροια σε μεγάλη ηλικία. Έκανε συνολικά οχτώ παιδιά και έζησαν τα πέντε (3 αγόρια και 2 κορίτσια). Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Σέλι το 1916.
Σέλι
Η γονείς μου και τα αδέρφια μου
Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου
Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου (εγώ δεν έχω γεννηθεί ακόμη) το 1916. Η μητέρα μου γέννησε 8 παιδιά από τα οποία έζησαν τα 4.
Ο πατέρας μου
40.5494404,22.02672860000007
Λεπτομέρεια από την προηγούμενη φωτογραφία
Η οικογένεια του θείου μου Δημητρίου Κόγια
Η οικογένεια του θείου μου Στέργιου Κόγια
CONTRIBUTOR
Νικόλαος Κόγιας
DATE
1914 - 1918
LANGUAGE
ell
ITEMS
5
INSTITUTION
Europeana 1914-1918
PROGRESS
METADATA
Discover Similar Stories
Ο πατέρας μου Νικόλαος Λαχανόπουλος το 1917
1 Item
Οκτωβριανή Επανάσταση 1917. Ο πατέρας μου Νικόλαος Λαχανόπουλος του Ιωάννου γεννήθηκε το 1897 στο Βατούμ της τότε Κραταιάς Τσαρικής Ρωσίας. Ο πατέρας του Ιωάννης Λαχανόπουλος του Νικολάου (Παζαρτζίδης) εκδιωχθείς από τους Τούρκους εγκατέλειψε την Κερασούντα σε ηλικία 25 ετών διότι ως στέλεχος της Ελληνικής Ομογένειας, αρτοποιός το επάγγελμα, συμμετείχε στην Εθνική Ερανική Επιτροπή συλλογής χρημάτων για την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδος. Έτσι κατέφυγε στην ομόθρησκη Τσαρική Ρωσία και εγκαταστάθηκε στο Βατούμ όπου του παρασχέθηκε πολιτικό άσυλο. Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ήρθε ως εθελοντής στην Ελλάδα και εντάχθηκε στο σύνταγμα του συνταγματάρχου Ζιμβρακάκη κ έλαβε μέρος στις μάχες Δομοκού Φθιώτιδος κ Δερβενίου Θες/νίκης όπως αναγράφεται στο απολυτήριο του, τμήμα του οποίου σώζεται, του υπολοίπου καταστραφέντος το 1946 όταν ως ανταρτόπληκτους μας κατέβασε το κράτος από την Μικρή Σάντα στη Βέροια. Στην τότε Τσαρική Ρωσία οι ξένοι, Έλληνες, Αρμένιοι κ Εβραίοι δεν στρατεύονταν, όταν όμως τα επαναστατικά στρατεύματα προήλασαν και κατέρρεε το μέτωπο συγκρούσεων υπέρ των επαναστατών, αναγκάσθηκε ο Αλέξανδρος τσάρος να επιστρατεύσει και τους νέους ξένης εθνότητος κ έτσι επιστρατεύθηκε και ο πατέρας μου και υπηρέτησε ως κληρωτός στην Τυφλίδα όπου και η φωτογραφία με την πολεμική στολή που επισυνάπτω. Όταν τα επαναστατικά στρατεύματα πλησίασαν στην Τυφλίδα και η κατάρευση του Τσαρικού Καθεστώτος ήταν εμφανής δημιουργήθηκε μεγάλη αναταραχή στο στράτευμα και οι μικροί αξιωματικοί λιποτακτούσαν και εντάσσονταν στις επαναστατικές στρατιωτικές μονάδες, ενώ οι μεγάλοι αξιωματικοί πιστοί στο τσαρικό καθεστώς παρέμειναν στις μονάδες τους πολεμώντας στο πλευρό του Τσάρου, ο πατέρας μου με άλλον έλληνα στρατιώτη τον Ιωάννη Κουτμηρίδη λιποτάκτησαν και επέστρεψαν στις οικογένειές τους στο Βατούμ. Ο πατέρας μου μάλιστα μας διηγόταν ότι έφυγε μαζί με τη στρατιωτική του στολή και τον οπλισμό του και ότι στις διάφορες γέφυρες τους χαιρετούσαν Ρώσοι στρατιώτες φύλακες των γεφυρων. Το πολεμικό του όπλο τύπου Μαρτέν Γαλλικής Κατασκευής το έφερε στην Ελλάδα και το 1942 το παρέδωσε στο ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ). || Φωτογραφία του πατέρα μου στο ρωσικό στρατό το 1917 || || Photograph || Νικόλαος Λαχανόουλος || 41.716667,44.78333299999997 || Ο πατέρας μου Νικόλαος Λαχανόπουλος
Πώς η θεία μου έμαθε το Γαλλικό Εθνικό Ύμνο
1 Item
Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να ακούω την αδελφή του πατέρα μου να τραγουδάει το Γαλλικό εθνικό Ύμνο και να μας διηγείται πώς τον έμαθε. Όταν τα γαλλικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Μακεδονία η θεία μου ήταν μαθήτρια του Δημοτικού, περίπου 11 χρόνων. Οι Γάλλοι δεν σταμάτησαν μόνο στα κεφαλοχώρια αλλά πήγαν μέχρι και στο πιο μικρό χωριό. Η θεία μου ζούσε στο Χοτούρι (Λευκοθέα)της επαρχίας Ανασελίτσας (Βοϊου). Οι γάλλοι μαζί με τους στρατιώτες των αποικιών που τους συνόδευαν πήγαν και στο Χοτούρι. Δεν θυμόταν η θεία μου πόσο καιρό έμειναν θυμόταν πολύ καλά όμως πως ένοιωσε αυτή και οι συμμαθητές της όταν είδαν τους Σενεγαλέζους. Πρώτη φορά έβλεπαν μαύρους ανθρώπους .Ο δάσκαλος όταν οι γάλλοι πήγαν στο σχολείο έβαλε τους μαθητές να πουν τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Ο Γάλλος αξιωματικός που ήταν αρχηγός μόλις τελείωσαν οι μαθητές άρχισε και αυτός να λέει τον Γαλλικό Εθνικό Ύμνο. Οι μαθητές έμαθαν τον γαλλικό Ύμνο και σε κάθε ευκαιρία τον τραγουδούσαν . Η θεία μου μέχρι το τέλος της ζωής της με κάθε ευκαιρία μας έλεγε τον Γαλλικό Ύμνο. Ήταν η πρώτη γνωριμία που είχα με την ιστορική αυτή περίοδο της Ελλάδας.