Φωτογραφίες || Ο πατέρας μου, Γεώργιος Κόγιας γεννήθηκε το 1877 και πέθανε το 1944 στη Βέροια. Η μητέρα μου, Μαρία Παληκάρια, γεννήθηκε ανάμεσα στα 1880-85 και πέθανε το 1965. Ο πατέρας μου πήγε στο σχολείο και τελείωσε το αντίστοιχο σημερινό Λύκειο ενώ η μητέρα μου δεν πήγε καθόλου στο σχολείο. Ο πατέρας ήταν κτηνοτρόφος και η μητέρα φρόντιζε το σπίτι. Έκαναν μαζί 8 παιδιά (5 αγόρια, 3 κορίτσια) από τα οποία έζησαν τα 4 αγόρια: ο μεγαλύτερος αδερφός μου Αντώνιος γεννήθηκε το 1905, ακολουθούν ο Στέφανος και ο Στέργιος και τελευταίος εγώ, το «σουγκάρι», που γεννήθηκα το 1923. Όλη η οικογένεια κάθε καλοκαίρι παραθέριζε στο Σέλι που ήταν αποκλειστικά παραθεριστικό θέρετρο και κατοικούνταν μόνο από Βλάχους. Τέλη Μαΐου απόγευμα φορτώνανε τα ζώα στα οποία ήταν καβάλα οι γυναίκες και ξεκινούσαν. Όλα τα πράγματα μπαίνανε σε μάλλινα τσουβάλια (τα «χαράρια») που τα υφαίνανε οι γυναίκες. Φρούτα και λαχανικά δεν παίρνανε μαζί τους γιατί τα φέρνανε στο χωριό οι «μπασακοί» που ήταν Ναουσαίοι ή Φυτειώτες που γυρνούσαν τα χωριά και πουλούσαν φρούτα εποχής. Το βραδάκι φτάνανε στην τοποθεσία «Μησιακούλι» κοντά στο Κλαδάκι της Φυτειάς, ξεφόρτωναν και κοιμόντουσαν. Πριν χαράξει ξαναφορτώνανε τα ζώα και ξεκινούσαν για τη Φυτειά όπου όλο και κάποιος γνωστός θα τους έδινε κάτι φαγώσιμο. Στην οικογένειά μου πάντα η οικογένεια του Μπαρμπα-Γιάννη του Γκαλίτσιου έδινε ένα αρνί το οποίο στη συνέχεια ψήναμε και τρώγαμε στη Μαρούσια όπου στήνονταν ωραία γλέντια με χορό και γίνονταν και οι πρώτοι ψίθυροι για τα συνοικέσια. Έτσι το βράδυ πια φτάναμε στο Σέλι και η οικογένεια που έφτανε πρώτη είχε την υποχρέωση να φροντίσει για το φαγητό των επόμενων που θα έφταναν αργότερα. Η οικογένεια ξανακατέβαινε στη Βέροια το Σεπτέμβρη για το χειμώνα. Στις φωτογραφίες απεικονίζονται μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου, όπως και η γιαγιά μου που πέθανε, μεγάλη σε ηλικία, γύρω στα 1947 στη Βέροια. Τη φωτογραφία της γιαγιάς τράβηξαν στο Σέλι το 1916 (τότε εμφανίστηκε η φωτογραφία στο Σέλι) οι αδερφοί Μανάκια που φέρανε τη φωτογραφία στην Ελλάδα. || || Σουλτάνα Νικολάου Κόγια || Η γιαγιά μου Σουλτάνα Κόγια || Photograph || 40.5506137,22.026534500000025 || Η Γιαγιά μου, Σουλτάνα Νικολάου Κόγια. Πέθανε το 1947 στη Βέροια σε μεγάλη ηλικία. Έκανε συνολικά οχτώ παιδιά και έζησαν τα πέντε (3 αγόρια και 2 κορίτσια). Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Σέλι το 1916. || || Photograph || Σέλι || Η γονείς μου και τα αδέρφια μου || Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου || 40.5506137,22.026534500000025 || Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου (εγώ δεν έχω γεννηθεί ακόμη) το 1916. Η μητέρα μου γέννησε 8 παιδιά από τα οποία έζησαν τα 4. || || Ο πατέρας μου || Σέλι || 40.5494404,22.02672860000007 || Λεπτομέρεια από την προηγούμενη φωτογραφία || Photograph || || 40.5494404,22.02672860000007 || Η οικογένεια του θείου μου Δημητρίου Κόγια || Σέλι || || Η οικογένεια του θείου μου Στέργιου Κόγια || Σέλι || 40.5494404,22.02672860000007

Φωτογραφία της γιαγιάς μου Τατιανής

Ο Στέργιος Ανδρεόπουλος από το Αηδονοχώρι μου διηγήθηκε μια ιστορία για την εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Στη Νεάπολη (Ληψιστα) Ανασελίτσας και την περιοχή της υπήρχαν αρκετές λαϊκές ορχήστρες –όργανα όπως τα λέγαμε. Από τις καλύτερες ήταν του Χρήστου Πούλιου η Σιανταμπούνη. Τα μουσικά αυτά συγκροτήματα έπαιζαν στα πανηγύρια αλλά κυρίως στους γάμους. Τους γάμους στην περιοχή του Βοϊου τους λέμε Χαρά. Όταν γινόταν ένας γάμος ,χαρά, οι μουσικοί πήγαιναν από το Σάββατο βράδυ. Ο Σιαταμπούνης με το συγκρότημα του , θυμάται ο Στέργιος Ανδρεόπουλος όταν πήγαινε στο Αηδονοχώρι για κάποιο γάμο ,μόλις έμπαινε στο χωριό έπαιρνε το κλαρίνο και μαζί με τους άλλους μουσικούς του άρχιζε ένα εμβατήριο που ξεσήκωνε όλο το χωριό. Το εμβατήριο αυτό ήταν τόσο ευχάριστο και ενθουσιώδες που τα παιδιά του χωριού χοροπηδώντας οδηγούσαν τους μουσικούς μέχρι το σπίτι που γινόταν η χαρά. Το εμβατήριο αυτό σήμαινε και την έναρξη του γάμου. Το ίδιο έπαιζαν οι μουσικοί όταν γύριζαν οι καβαλάρηδες με τη νύφη στο χωριό. Στην είσοδο του χωριού σταματούσαν οι καβαλάρηδες και περίμεναν τους Σχαριάτες να επιστρέψουν από το χωριό που πήγαιναν να αναγγείλουν την άφιξη της νύφης. Με την επιστροφή τους αρχιζαν να παίζουν τα όργανα. Μόλις τα άλογα άκουγαν τη μουσική αυτή, παρότι τα συγκρατούσαν οι αναβάτες από τα χαλινάρια ,έκαναν τέτοιο ποδοβολητό ,τέτοιες κινήσεις σαν να χόρευαν. Ο Ανδρεόπουλος είχε προσέξει τη συμπεριφορά αυτή των αλόγων και αργότερα όταν μεγάλωσε και του δόθηκε η ευκαιρία ρώτησε το Σιανταμπούνη για το εμβατήριο . Τότε αυτός του είπε ότι δεν θυμόταν ακριβώς, γύρω στα 1914-1917 ,στους στρατώνες της Νεάπολης στρατοπέδευσαν Γάλλοι στρατιώτες ,κυρίως Σενεγαλέζοι που φορούσαν φέσια. Οι Γάλλοι μουσικοί έπαιζαν αυτό το εμβατήριο και ξεκινούσαν Γάλλοι στρατιώτες και καβαλάρηδες για πορείες ή αποστολές. Παρότι έπαιζαν πολλά εμβατήρια με αυτό ξεκινούσαν πάντα . Τα άλογα μόλις άκουγαν τον ρυθμό τον ακολουθούσαν και νόμιζες ότι χόρευαν. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν τα άλογα στο τσίρκο σκέφτηκε . Το αντέγραψε με τους μουσικούς του και άρχισαν να το παίζουν στους γάμους με καταπληκτικά αποτελέσματα, το ονόμασαν δε πρώτο μαρς. Το αγαπούσε γιατί είχε νεύρο και έδινε κουράγιο και χαρά στα άλογα και τους ανθρώπους.