Φωτογραφία της γιαγιάς μου Τατιανής και συνέντευξή της σε ηχητικό αρχείο. || Γεννήθηκε το 1905 στο χωριό Μέτσιτλι, στην ευρύτερη περιοχή του Καρς στον Πόντο. Το 1914 σε ηλικία 7 ετών η Τατιανή ξεσπιτώνεται με τους δικούς της για να γλυτώσουν από τους Τούρκους. Ο Ρωσικός στρατός θα προστατέψει τον άμαχο πληθυσμό και για λίγα χρόνια θα γυρίσουν πίσω στο χωριό τους. Όταν ξέσπασε η Ρωσική Επανάσταση το 1917 ο Ρωσικός στρατός διαλύθηκε και οι Τούρκοι ξεκίνησαν τις γενοκτονίες. Η οικογένεια της πάλι αναγκάζεται να μετακινηθεί και εγκαθίσταται για 5 χρόνια στην Οδησσό (Ουκρανία) όπου η Τατιανή φοιτεί στο τοπικό ρωσικό σχολείο. Επειδή όμως οι Μπολσεβίκοι ξεκίνησαν διωγμούς κατά των Χριστιανών μεταναστεύουν στην Ελλάδα. Στη Μακρόνησο θα χάσει πολλούς από τους δικούς της. Λόγω του μεγάλου όγκου προσφύγων που ήρθαν από τη Μικρά Ασία (1922) η κυβέρνηση θα τους στείλει στην Ηγουμενίτσα. Τελικά μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι θα φτάσουν στην Πτολεμαΐδα εν Κοζάνης όπου θα παντρευτεί έναν επίσης Πόντιο πρόσφυγα τον Ήρακλη Σαββίδη. Θα εγκατασταθούν μόνιμα στη Βέροια το 1925 και θα αποκτήσουν 10 παιδιά και πολλά εγγόνια. Πέθανε το Δεκέμβριο του 1987 σε ηλικία 82 ετών.

Φωτογραφίες || Ο πατέρας μου, Γεώργιος Κόγιας γεννήθηκε το 1877 και πέθανε το 1944 στη Βέροια. Η μητέρα μου, Μαρία Παληκάρια, γεννήθηκε ανάμεσα στα 1880-85 και πέθανε το 1965. Ο πατέρας μου πήγε στο σχολείο και τελείωσε το αντίστοιχο σημερινό Λύκειο ενώ η μητέρα μου δεν πήγε καθόλου στο σχολείο. Ο πατέρας ήταν κτηνοτρόφος και η μητέρα φρόντιζε το σπίτι. Έκαναν μαζί 8 παιδιά (5 αγόρια, 3 κορίτσια) από τα οποία έζησαν τα 4 αγόρια: ο μεγαλύτερος αδερφός μου Αντώνιος γεννήθηκε το 1905, ακολουθούν ο Στέφανος και ο Στέργιος και τελευταίος εγώ, το «σουγκάρι», που γεννήθηκα το 1923. Όλη η οικογένεια κάθε καλοκαίρι παραθέριζε στο Σέλι που ήταν αποκλειστικά παραθεριστικό θέρετρο και κατοικούνταν μόνο από Βλάχους. Τέλη Μαΐου απόγευμα φορτώνανε τα ζώα στα οποία ήταν καβάλα οι γυναίκες και ξεκινούσαν. Όλα τα πράγματα μπαίνανε σε μάλλινα τσουβάλια (τα «χαράρια») που τα υφαίνανε οι γυναίκες. Φρούτα και λαχανικά δεν παίρνανε μαζί τους γιατί τα φέρνανε στο χωριό οι «μπασακοί» που ήταν Ναουσαίοι ή Φυτειώτες που γυρνούσαν τα χωριά και πουλούσαν φρούτα εποχής. Το βραδάκι φτάνανε στην τοποθεσία «Μησιακούλι» κοντά στο Κλαδάκι της Φυτειάς, ξεφόρτωναν και κοιμόντουσαν. Πριν χαράξει ξαναφορτώνανε τα ζώα και ξεκινούσαν για τη Φυτειά όπου όλο και κάποιος γνωστός θα τους έδινε κάτι φαγώσιμο. Στην οικογένειά μου πάντα η οικογένεια του Μπαρμπα-Γιάννη του Γκαλίτσιου έδινε ένα αρνί το οποίο στη συνέχεια ψήναμε και τρώγαμε στη Μαρούσια όπου στήνονταν ωραία γλέντια με χορό και γίνονταν και οι πρώτοι ψίθυροι για τα συνοικέσια. Έτσι το βράδυ πια φτάναμε στο Σέλι και η οικογένεια που έφτανε πρώτη είχε την υποχρέωση να φροντίσει για το φαγητό των επόμενων που θα έφταναν αργότερα. Η οικογένεια ξανακατέβαινε στη Βέροια το Σεπτέμβρη για το χειμώνα. Στις φωτογραφίες απεικονίζονται μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου, όπως και η γιαγιά μου που πέθανε, μεγάλη σε ηλικία, γύρω στα 1947 στη Βέροια. Τη φωτογραφία της γιαγιάς τράβηξαν στο Σέλι το 1916 (τότε εμφανίστηκε η φωτογραφία στο Σέλι) οι αδερφοί Μανάκια που φέρανε τη φωτογραφία στην Ελλάδα. || || Σουλτάνα Νικολάου Κόγια || Η γιαγιά μου Σουλτάνα Κόγια || Photograph || 40.5506137,22.026534500000025 || Η Γιαγιά μου, Σουλτάνα Νικολάου Κόγια. Πέθανε το 1947 στη Βέροια σε μεγάλη ηλικία. Έκανε συνολικά οχτώ παιδιά και έζησαν τα πέντε (3 αγόρια και 2 κορίτσια). Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Σέλι το 1916. || || Photograph || Σέλι || Η γονείς μου και τα αδέρφια μου || Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου || 40.5506137,22.026534500000025 || Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου (εγώ δεν έχω γεννηθεί ακόμη) το 1916. Η μητέρα μου γέννησε 8 παιδιά από τα οποία έζησαν τα 4. || || Ο πατέρας μου || Σέλι || 40.5494404,22.02672860000007 || Λεπτομέρεια από την προηγούμενη φωτογραφία || Photograph || || 40.5494404,22.02672860000007 || Η οικογένεια του θείου μου Δημητρίου Κόγια || Σέλι || || Η οικογένεια του θείου μου Στέργιου Κόγια || Σέλι || 40.5494404,22.02672860000007

Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να ακούω την αδελφή του πατέρα μου να τραγουδάει το Γαλλικό εθνικό Ύμνο και να μας διηγείται πώς τον έμαθε. Όταν τα γαλλικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Μακεδονία η θεία μου ήταν μαθήτρια του Δημοτικού, περίπου 11 χρόνων. Οι Γάλλοι δεν σταμάτησαν μόνο στα κεφαλοχώρια αλλά πήγαν μέχρι και στο πιο μικρό χωριό. Η θεία μου ζούσε στο Χοτούρι (Λευκοθέα)της επαρχίας Ανασελίτσας (Βοϊου). Οι γάλλοι μαζί με τους στρατιώτες των αποικιών που τους συνόδευαν πήγαν και στο Χοτούρι. Δεν θυμόταν η θεία μου πόσο καιρό έμειναν θυμόταν πολύ καλά όμως πως ένοιωσε αυτή και οι συμμαθητές της όταν είδαν τους Σενεγαλέζους. Πρώτη φορά έβλεπαν μαύρους ανθρώπους .Ο δάσκαλος όταν οι γάλλοι πήγαν στο σχολείο έβαλε τους μαθητές να πουν τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Ο Γάλλος αξιωματικός που ήταν αρχηγός μόλις τελείωσαν οι μαθητές άρχισε και αυτός να λέει τον Γαλλικό Εθνικό Ύμνο. Οι μαθητές έμαθαν τον γαλλικό Ύμνο και σε κάθε ευκαιρία τον τραγουδούσαν . Η θεία μου μέχρι το τέλος της ζωής της με κάθε ευκαιρία μας έλεγε τον Γαλλικό Ύμνο. Ήταν η πρώτη γνωριμία που είχα με την ιστορική αυτή περίοδο της Ελλάδας.