Bij dit verhaal hoort een scan uit het boek “Een Zee te hoog”, van uitgeverij Maritiem, De Boer, ISBN 90-228-1833-0. Het gaat om regel 507 op deze bladzijde. Ook zijn twee afbeelding bijgevoegd afkomstig van vissersnamenmonumentscheveningen.nl. || Dit verhaal is afkomstig van mijn grootvader, Pieter Krab, geboren in Egmond aan Zee, in het jaar 1876. Mijn grootvader was een kennelijk goede visserman, want als er voor zijn rederij een nieuw schip in de vaart kwam, dan werd hij gevraagd als schipper er mee ter zee te gaan. Het schip waar het hier over gaat, de Ernestine Pauline (visserijnummer IJM 95, rederij Bakker en Dijksen), was gebouwd op een werf in Grimsby, te water gelaten in het begin van WO I. Het was een uiterst moderne stoomtrawler voor die tijd, met typische kenmerken van Britse scheepsbouw. Mijn grootvader werd ook in dit geval gevraagd er mee te  gaan vissen, maar hij vond het risico te groot, dat de Duitse marine hem - zelfs met de scheepsnaam, vlag en land van herkomst in koeienletters op de scheepsromp - voor een Engelsman zou uitmaken, met als groot risico getorpedeerd te worden. Hij besloot niet te gaan en kocht voor zichzelf een Enkhuizer Bol (een houten schip, gelijkend op een botter) om daar kustvisserij mee te bedrijven, om voor zijn gezin brood op de plank te houden. Zijn stuurman besloot de plaats van mijn grootvader in te nemen op de Ernestine Pauline. Die man is, met alle andere opvarenden nooit meer teruggekomen. Dus of op een mijn gelopen, of getorpedeerd. (in totaal 11 bemanningsleden). Een vroegere kok, die bij mijn grootvader vast aan boord was, ging ook mee, maar die had er na een van de eerste reizen genoeg van en ging weer met mijn grootvader mee op de Enkhuizer Bol. Die kok - genaamd Engel Prins - heb ik ooit nog eens ontmoet in de Prins Hendrikstichting in Egmond, een verzorgingstehuis voor oud-zeelieden. Die had een schitterend model gebouwd van de Ernestine Pauline. Mijn grootvader is overleden in 1953. || || Scan uit het boek 'Een Zee te hoog' || Book || || Krantenknipsel mbt IJM 95 || Publication || || Krantenknipsel mbt IJM95 || Publication

Brieven tussen Nicolas Huits, zijn vriendin en familie- 14 || || Nicolas Huits || Photograph || Nicolas Huits werd in december 1916 gedwongen in Valenciennes te werken in dienst van de Duitsers. Hij schreef van daaruit een aantal brieven en kreeg ook een aantal brieven van het thuisfront. In mei 1917 mocht hij terugkeren naar Kanne || Nicolas Huits, dwangarbeider in Eerste Wereldoorlog || || Emma Stoffels, vriendin en later echtgenote van Nicolas Huits, vroedvrouw. Zij krijgt een aantal brieven van Nicolas Huits en schrijft er ook een aantal. || Emma Stoffels, vriendin van dwangarbeider in Eerste Wereldoorlog || Emma Stoffels || Photograph || || Photograph || Women || Catherine (1882-1921) was het oudste kind in de familie Huits-Smeets. Na de dood van haar moeder zorgde zij voor de opvang van (vooral) de jongste zoon Nicolas. In haar brieven aan Nicolas is zij erg bezorgd over het leven van haar broer || Catherine Huits, oudste zus van dwangarbeider || || Barthel Huits staat rechts op de foto. Samen met twee vrienden uit Kanne is hij in de loop van 1916 naar Sint-Pieter (Maastricht / Ned) gevlucht. Hij bleef er gedurende de resterende duur van de oorlog. Hij leerde er zijn vrouw Maria Vanderbroeck kennen. Zij zijn de grootouders van de schrijver van het artikel || Barthel Huits, broer van dwangarbeider || Photograph || Home Front || Sint-Pieter (Maastricht)

3 fotokaarten geschreven in 1915 en 1916 door soldaat Ernst Theodor Vermathen vanaf het front naar zijn familie. 5 foto's uit familiealbum van soldaat Ernst Theodor tijdens de Eerste Wereldoorlog. || Vlak voordat de Eerste Wereldoorlog uitbreekt meldt Ernst Theodor Vermathen (1895-1975), geboren te Oedt in Duitsland, zich aan voor de Lieblingsgarde van keizer Wilhelm II. De keuring voor dit elitekorps van de Duitse keizer is streng. Zo moeten de jongemannen een bepaalde lengte hebben om in aanmerking te komen voor het korps. Ernst is achttien en het lijkt hem prachtig zo’n uniform. En dan die helm met zijn indrukwekkende kwast. Daar komt nog eens bij dat het beter verdient dan zijn baantje als loopjongen bij een apotheek. Hij wordt goedgekeurd en aangenomen, maar heel erg lang geniet hij niet van zijn speciale status. De oorlog breekt uit en Ernst moet als soldaat naar het front. In de nazomer van 1915 sturen de Duitse krijgsheren hem naar Noord-Frankrijk. In de loopgraven vecht hij met zijn bajonet man tegen man. Bij een van die gevechten raakt hij gewond aan zijn been. Een kogel van vijandelijk vuur heeft hem getroffen. Begin oktober 1915 stuurt Ernst vanuit het Festungs Lazaret in Lille een fotokaart naar zijn zus Käthe in Goch in Noordrijn-Westfalen, dicht bij de Nederlandse grens. Hij verblijft in het lazaret, omdat zijn gewonde been verzorging nodig heeft. Op de foto poseert hij ontspannen voor de fotograaf samen met twee andere soldaten. Zo te zien valt zijn verwonding mee. Hij kan in ieder geval staan op zijn been. Een maand later, in november 1915, is hij terug in Duitsland. Daar verblijft hij in Genesungsheim prof. dr. Simons in Godesberg om te revalideren. Op een fotokaart van 24 november 1915 aan zijn zus Käthe staat hij met andere soldaten en verplegend personeel voor de kliniek. Ernst krijgt steeds een andere standplaats. Voordat hij naar het front in Noord-Frankrijk moet zit hij in Berlijn. In juni en juli 1915 ontvangt de familie in Goch fotokaarten vanuit de hoofdstad. Vanuit Berlijn stuurt hij ook een kaart naar Traudchen Booten, een jong meisje uit Goch met wie hij later zal trouwen. In maart 1916 komt er een kaart uit Zuffenhausen in Noord-Duitsland. Er zijn foto's uit Rusland. Op een van die foto's staat Ernst in een dikke bontjas voor een auto samen met een andere soldaat. Of is het een meerdere? Aan de kleding van de mannen kun je zien dat het erg koud is. Er ligt sneeuw. Soms is er in de oorlog even tijd voor ontspanning. Een groepje verklede soldaten kijkt olijk in de lens van de fotograaf. Ernst is een van hen. Het ziet eruit alsof ze een komisch toneelstuk gaan opvoeren. Op andere foto’s vieren de soldaten Kerstmis met een kerstboom en poseren ze in de keuken, sommige met een pijp in de mond. Ze laten zien dat ze best hun eigen potje kunnen koken. Ernst komt heelhuids terug uit de oorlog. Tijdens gevechten is hij twee keer in zijn been geraakt door een kogel, maar de wonden zijn goed hersteld. Na de oorlog krijgt hij werk als agent bij een verzekeringsmaatschappij. Hij trouwt met Gertrud (Traudchen) Booten. Begin jaren twintig van de twintigste eeuw krijgt hij een baan als remmer bij de Nederlandse Spoorwegen. Ernst en zijn gezin, ze hebben inmiddels een dochter, verhuizen voor het werk naar Nederland. In 1933 laat hij zich naturaliseren tot Nederlander. Bij de NS klimt hij op tot conducteur en later tot hoofdconducteur. Gerda van Groesen (1951) Kleindochter van Ernst Theodor Vermathen April 2014