Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να ακούω την αδελφή του πατέρα μου να τραγουδάει το Γαλλικό εθνικό Ύμνο και να μας διηγείται πώς τον έμαθε. Όταν τα γαλλικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Μακεδονία η θεία μου ήταν μαθήτρια του Δημοτικού, περίπου 11 χρόνων. Οι Γάλλοι δεν σταμάτησαν μόνο στα κεφαλοχώρια αλλά πήγαν μέχρι και στο πιο μικρό χωριό. Η θεία μου ζούσε στο Χοτούρι (Λευκοθέα)της επαρχίας Ανασελίτσας (Βοϊου). Οι γάλλοι μαζί με τους στρατιώτες των αποικιών που τους συνόδευαν πήγαν και στο Χοτούρι. Δεν θυμόταν η θεία μου πόσο καιρό έμειναν θυμόταν πολύ καλά όμως πως ένοιωσε αυτή και οι συμμαθητές της όταν είδαν τους Σενεγαλέζους. Πρώτη φορά έβλεπαν μαύρους ανθρώπους .Ο δάσκαλος όταν οι γάλλοι πήγαν στο σχολείο έβαλε τους μαθητές να πουν τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Ο Γάλλος αξιωματικός που ήταν αρχηγός μόλις τελείωσαν οι μαθητές άρχισε και αυτός να λέει τον Γαλλικό Εθνικό Ύμνο. Οι μαθητές έμαθαν τον γαλλικό Ύμνο και σε κάθε ευκαιρία τον τραγουδούσαν . Η θεία μου μέχρι το τέλος της ζωής της με κάθε ευκαιρία μας έλεγε τον Γαλλικό Ύμνο. Ήταν η πρώτη γνωριμία που είχα με την ιστορική αυτή περίοδο της Ελλάδας.

Φωτογραφίες || Μία δυναμική αλλά και τραγική μορφή. Ένας γενναίος μαχητής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου του 1914-18. Μία προσφορά του Πολυστύπου στην προάσπιση της Παγκόσμιας Ελευθερίας. Ο Αγαθοκλής Χατζηχριστοδούλου, γόνος μίας πολυμελούς αγροτικής οικογένειας γεννήθηκε στον Πολύστυπο της επαρχίας Λευκωσίας, ένα μικρό ορεινό χωριό της περιοχής Τροόδους στο κέντρο της Κύπρου το 1901. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του. Ήταν παιδί ζωηρό, έξυπνο, δραστήριο, φιλότιμο, εργατικό, αθλητικός τύπος και με προσωπικότητα. Με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, εντάσσεται στο Βρετανικό Σώμα ημιονηγών,(Macedonian Mule Corps)ως ημιονηγός με αριθμό μητρώου 10020 μαζί με τους αδελφούς του, τον Γεώργιο και τον Πέτρο, όπου προωθούνται στο Μακεδονικό Μέτωπο, στη γραμμή Δοϊράνης. Είναι τολμηρός και γενναίος μαχητής. Ατυχώς προσβάλλεται από κρυοπαγήματα, και οι ιατροί αναγκάζονται να του αποκόψουν και τα δύο πόδια ενώ το ένα εξ' αυτών http://www.sciencemuseum.org.uk/broughttolife/objects/display.aspx?id=5808 φυλάσσεται στο Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου (London Science Museum). Επιστρέφει στην Κύπρο, όπου δυσκολεύεται πολύ να προσαρμοστεί με τη νέα τραγική κατάσταση. Εδώ εργάζεται σαν τηλεφωνητής σε διάφορες Κρατικές Υπηρεσίες. Ταυτόχρονα εκδίδει ποιήματα με ποικιλία θεμάτων σαν ένας καταξιωμένος ποιητάρης από το 1920. Με τις πενιχρές του εισπράξεις και τη στήριξη των φίλων του επιδιώκει να εξασφαλίσει νέα τεχνητά πόδια για να μπορεί να κινείται κάπως υποφερτά. Τουλάχιστο δύο φορές, το Βρετανικό κράτος τον βοηθά να εξασφαλίσει τεχνητά πόδια για να μπορεί να περπατά έστω και με δυσκολία. Επιπρόσθετα Ασχολείται και με το επάγγελμα του υποδηματοποιού. Αρχές της δεκαετίας του 1940, θα συζευχθεί την Φαίδρα (Λούλλα) από του Μόρφου της Κύπρου. Καρπός του γάμου τους ήσαν δύο όμορφα κορίτσια, η Μάρω και η Τασούλα. Με την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ιδιαίτερα μετά την επίθεση των Ιταλών εναντίον της Ελλάδος, προσπαθεί με διάφορους τρόπους όπως εράνους και έντυπα ποιήματα να βοηθήσει και να στηρίξει τους αγωνιστές της Ελευθερίας στην Ελλάδα. Ήταν άνθρωπος φιλόπατρις, ανθρωπιστής, έντιμος, αξιοπρεπής, ειλικρινής, θεατρόφιλος, θεοσεβής και ενάρετος. Έδωσε το παρόν του στον 'Μεγάλο Πόλεμο' και παρά τα ανεπανόρθωτα τραύματά του, βρήκε το θάρρος και το κουράγιο να συνεχίσει την στήριξη του δια της πέννας και γράφει: Με ξένα πόδια περπατώ, τα φυσικά μου λείπουν περικαλώ τους φίλους μου να μην με εγκαταλείπουν. Εις τον στρατόν μου κόψασιν τα πόδια εμένα και περπατώ πάνω στην γην σήμερον με τα ξένα. Αγαπητοί μου Έλληνες πάρτε και αναγνώστε κι αν είναι για την πληρωμήν ότι αγαπάτε δώστε. Εγώ αυτό δεν το καμα χρήματα να κερδίσω αλλ' όσον χρήμα μαζευθή στο έθνος θα δωρίσω Πέθανε στην Κύπρο το 1964. || || Agathoklis artificial leg || Photograph || This picture with the artificial leg is part of the collection of the London science museum http://www.sciencemuseum.org.uk/broughttolife/objects/display.aspx?id=5808

Ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου ήταν ο αδερφός του Αγαθοκλή Χατζηχριστοδούλου του μουλάρη που έχασε τα πόδια του κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Πέτρος, όπως και ο αδελφός του Αγαθοκλής ήταν γόνος μίας πολυμελούς αγροτικής οικογένειας γεννήθηκε στον Πολύστυπο της επαρχίας Λευκωσίας, ένα μικρό ορεινό χωριό της περιοχής Τροόδους στο κέντρο της Κύπρου το 1901. Επηρεασμένος από την αγάπη και το πάθος του αδερφού του για τα γράμματα ακολούθησε και αυτός τα χνάρια του και Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου και συγκεκριμένα τα έτη 1916 – 1918 όταν ο αδερφός του Αγαθοκλής πήγε να υπηρετήσει στο μέτωπο ως εθελοντής ημιονηγός ο Πέτρος μερίμνησε για την προστασία και φροντίδα της οικογένειας του αδερφού του ο οποίος απουσίαζε για αρκετά χρόνια. Ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου από τον Πολύστυπο ήταν άνθρωπος έξυπνος, δραστήριος, φιλότιμος, εργατικός και με προσωπικότητα. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του μεγαλύτερου αδερφού του, στάθηκε σαν πατέρας στην οικογένεια του και μεριμνούσε για τη συνεχή ενημέρωση τους όσον αφορά τα γεγονότα στο μέτωπο. Η κοινότητα του Πολύστυπου έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται περήφανη για τις δράσεις και την αγωνιστικότητα των ανθρώπων που υπηρέτησαν κατά τη διάρκεια του μεγάλου πολέμου καθώς επίσης για αυτούς που στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στη δίνη της αντιμετώπισης του πολέμου από το εσωτερικό μέτωπο δίνοντας έτσι κουράγιο και εμψύχωση στα αγαπημένα πρόσωπα των πολεμιστών που χρειάζονταν κουράγιο και εμψύχωση στις δύσκολες εκείνες συνθήκες όπου δεν υπήρχαν καθόλου τεχνολογικά ή άλλα μέσα. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου από τον Πολύστυπο. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ακριβείς ενδείξεις για τη γέννηση και το θάνατο του Πέτρου Χατζηχριστοδούλου. Πιθανολογείται η γέννηση του γύρω στο 1905 στον Πολύστυπο, λίγα χρόνια μετά τη γέννηση του αδερφού του Αγαθοκλή και ο θάνατος του γύρω στο 1965 στον Πολύστυπο. || Φωτογραφία του Πέτρου Χατζηχριστοδούλου, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο. || || Photograph || Φωτογραφία του Πέτρου Χατζηχριστοδούλου λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο. || Πέτρος Χατζηχριστοδούλου