Dat de Groote Oorlog enorme gevolgen heeft gehad, is bekend. Niet alleen de strijd die tijdens de oorlog in de loopgraven geleverd werd, was verschrikkelijk, ook de nasleep van de oorlog richtte veel schade aan. Dit verhaal laat zien dat naast de grootschalige politieke gevolgen ook gewone gezinnen te maken kregen met grote consequenties. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd besloten dat krijgsgevangenen naar een neutraal land moesten worden gebracht. Duitse krijgsgevangenen kwamen in Nederland terecht en Engelse gevangenen in België. In Nederland werden hiertoe krijgsgevangenenkampen ingericht. Dit kostte de Nederlandse staat geen geld. De kampen werden opgericht met eigen middelen en alles wat in het kamp werd gemaakt, werd naar Duitsland vervoerd. Eén van deze kampen bevond zich in Wolfheze. Hier werden gevangenen uit allerlei verschillende regimenten samengebracht. Ze werden hier niet behandeld als gevangenen, ze konden vrij rondlopen. Van onderofficiers tot hoger zaten in pensions. De mannen konden zelfs hun studie afmaken in Wageningen. De jonge mensen wilden natuurlijk wat beleven, al was er weinig te doen in de omgeving. Bij een korfbalvereniging ontmoette één van de krijgsgevangenen een Nederlands meisje uit Oosterbeek. Hij was geboren in Saksen. Wie in die tijd een vak leerde moest op 'Wanderschaft' en zo was hij in Beieren terecht gekomen waar hij werd ingelijfd in het leger. Hij was de enige overlevende van zijn regiment. Hij trouwde met het meisje dat hij bij de korfbalvereniging ontmoette en in 1927 werd hun dochter geboren. Hoewel hij een nieuw leven was begonnen, werden de gruwelen die hij had meegemaakt hem te veel. In 1929 ging hij onder zijn posttraumatische stress door. Hij liet zijn vrouw met twee dochters achter. In die tijd was het gewoon dat kinderen de nationaliteit van hun vader kregen. Hoewel zijn dochter in Nederland was geboren, haar vader nooit echt had leren kennen en in een Nederlands gezin opgroeide, was zij Duitse. Hierdoor werd zij verplicht om naar een Duitse school te gaan. Dit zorgde voor veel onbegrip bij het jonge meisje, ze was toch niet anders? Haar moeder moest werken voor de Duitsers. In de Tweede Wereldoorlog woonde het gezin in Arnhem. In 1944 maakten zij hier de Slag om Arnhem mee. Na een paar dagen in een schuilkelder te hebben doorgebracht, moesten zij de chaos die op straat was ontstaan onder ogen zien. Na de Tweede Wereldoorlog was er een grote haat tegen de Duitsers. Haar nationaliteit, haar moeders liefde voor een Duitser en het feit dat haar zusje ook verliefd werd op een Duitse soldaat zorgde ervoor dat een grote stroom van leugens op gang kwam. 's Nachts werd het gezin van hun bed gelicht en naar een gevangenenkamp in Nijmegen gebracht. Onschuldig, ze hadden niets fout gedaan. Het meisje was nog minderjarig en had niet eens opgepakt mogen worden. Ze moesten werken buiten het kamp. Van voren en achter ingesloten door mannen met pistolen, liepen ze naar het werk, terwijl de mensen op straat op hen spuugden. Toen haar moeder ziek werd in het kamp, werd ze boos. Een dag later werden ze vrijgelaten in Arnhem. Haar zusje trouwde met de soldaat. Een liefde die niet mocht bestaan, hield 54 jaar stand. Dit is het resultaat van liefde in een tijd van oorlog. Waar de krijgsgevangen genomen Duitse soldaat nog met open armen in Nederland werd ontvangen, werd zijn dochter 15 jaar later als een 'slechte Duitser' bestempeld. Een verhaal dat bijna 80 jaar later voor het eerst wordt verteld, omdat men hier nog steeds niet voor open lijkt te staan. Ondanks alles heeft het meisje geleerd om van de kleine dingen in het leven te genieten. || Foto gedetineerden in kamp Wolfheze en stukken met betrekking tot dit kamp || || Kamp Wolfheze || Photograph || Krijgsgevangenen in Kamp Wolfheze || Foto van krijgsgevangenen in Kamp Wolfheze. Aan de uniformen is te zien dat deze mannen uit verschillende regimenten afkomstig waren. || || Interneringskamp Wolfheze || Publication || Sonderausgabe der Deutschen Wochenzeitung fur die Niederlande und Belgien zur Erinnerung an die Internierung der Deutschen Gefangenen in Niederland || Front || Krijgsgevangenkamp Wolfheze || || Interneringskamp Wolfheze || Het krijgsgevangenkamp in Wolfheze || Publication || || Postcard || 52.0024191,5.786137599999961 || Interneringskamp Wolfheze || Kaart geschreven aan Berte Heeser door een krijgsgevangene vanuit Kamp Wolfheze,op 12 augustus 1918 || Postkaart || || 52.0024191,5.786137599999961 || Interneringskamp Wolfheze || Postcard || Transcriptie van de postkaart, geschreven door een krijgsgevangene in Kamp Wolfheze aan Berte Heeser op 12 augustus 1918 || Postkaart || || Interneringskamp Wolfheze || Postkaart || 52.0024191,5.786137599999961 || Vertaling van de kaart, door een krijgsgevangene in Kamp Wolfheze gestuurd aan Berte Heeser op 12 augustus 1918 || Postcard

Deelneemster Ethel Ravoet heeft dit verhaal over haar overgrootmoeder van haar grootmoeder. || De overgrootmoeder van deelneemster Ethel Ravoet was van het Antwerpse en is tijdens WOI gevlucht naar Groot-Brittannië. Daar werd verteld dat er een mannentekort was in België. Ze hadden gezegd dat ze snel moest trouwen. Zij is getrouwd, maar was dus nog zeer jong. De overgrootvader van Ethel Ravoet, en dus man van haar overgrootmoeder, was werkzaam in het leger bij het onderhoud van de vliegtuigen. Ze hebben elkaar leren kennen in Leeds. Hij was een Belg. Ze was zo jong dat ze nog niet ontwikkeld was. Toen hij terugkwam herkende hij haar niet meer omdat ze toen volgroeid was (ze was groter dan haar man geworden). Philomène Heirman werkte in de cartridge factory, Greenwood & Batleys in Leeds in Groot-Brittannië. Na de eerste wereldoorlog heeft ze een winkel opengedaan in de Parkstraat in Leuven onder de naam van haar moeder omdat ze onder haar eigen naam geen zelfstandig werk mocht doen (haar man was nog steeds bij het leger). || || Deelneemster Ethel Ravoet heeft dit verhaal over haar overgrootmoeder van haar grootmoeder. || Interview

Dit is een familieverhaal over de overleden ooms langs moeders zijde. De verteller is Wilfried Erkens. || Het verhaal gaat over de gesneuvelde broers van moeder Pelssers. Het gezin bestond uit dertien kinderen. De moeder van Wilfried Erkens kwam van Smeermaas (Lanaken) aan de Maas. De oudste broer van zijn moeder, Jean, was Scheutist (geboren rond 1899). Hij was aan het front, maar alle documentatie daarover is verloren gegaan. Anekdote: nonkel Jean zat in het Belgisch leger, maar toch werd er met hem gecorrespondeerd. Dat ging als volgt: via Nederland, aan de grens werden de brieven via de prikkeldraad doorgegeven door de familie in Smeermaas (Lanaken). Eugène Pelssers , geboren rond 1892, was de derde in het gezin. Hij was krijgsgevangene in Duitsland bij een boer in de buurt van Zelle bij Hannover. Hij heeft daar ook na de oorlog goede contacten mee onderhouden. Ze zijn later bij elkaar op bezoek geweest, de Duitse familie bij de familie Pelssers en omgekeerd. || || Interview || Dit is een familieverhaal over de overleden ooms langs moeders zijde. De verteller is Wilfried Erkens.