Foto van Gaston Wollaert in de tuin van wat vermoedelijk het huis van zijn ouders is, ofwel van de fotografe, zijn tante Coralie Van Vlieberghe || Korporaal Gaston Wollaert kwam als eerste terug in Merelbeke na de wapenstilstand op 11 november 1918. De foto werd vermoedelijk genomen in de tuin van het ouderlijk huis op de hoek van de Zwijnaardsesteenweg en de Hundelgemsesteenweg (het huis bestaat niet meer) te Merelbeke, op 11 november 1918, even voor de middag. Zijn eenheid (18e Linieregiment) lag bij de wapenstilstand om 11 uur op de linkeroever van de Schelde te Zwijnaarde. Hij had de commandant van zijn legereenheid de toelating gevraagd om even naar zijn familie te mogen gaan. Zijn bezoek ging niet onopgemerkt voorbij: vreugde alom voor het weerzien, verdriet voor diegenen wier zoon of man gesneuveld was. De broer van Gaston, Gérard had in 1914 ook als vrijwilliger dienst genomen in het Belgisch leger. Er hebben nog personen met de naam Wollaert aan het front gestreden. Ene Abel uit Oostvleteren sneuvelde en ligt begraven op het militair kerkhof van De Panne. Theophiel uit Merelbeke sneuvelde eveneens en ligt begraven in Adinkerke. De vaders van Gaston en Gerard enerzijds en Theophiel anderzijds waren neven.

Mijn vader, Frans, was de jongste van vijf kinderen. Hij telde 53 jaren toen ik geboren werd. De oudste broer van vader, August Van Sante, (geboren Wetteren 1894) was ook ten oorlog geroepen in augustus 1914. Intussen moest mijn vader, Frans, toen net 14 jaar, de boerderij runnen met de moeder, intussen al weduwe , en drie zussen. Heel vaak hoorde ik hem met fierheid vertellen, dat ‘den Duits’ hun paard toch niet gevonden had, hij wist hen telkens om de tuin te leiden met één of andere smoes. En toen dit paard een veulentje kreeg, werd de fotograaf erbij gehaald om het ganse gezin met merrie en veulentje op de gevoelige plaat vast te leggen! Dit moest August zien natuurlijk! Deze foto is dan door twee zussen naar het front gesmokkeld. Intussen had men echter vernomen dat broer Gust gekwetst in het hospitaal lag in Duinkerken. De reis van de zussen is me ook verteld, maar daar heb ik spijtig genoeg weinig of geen herinneringen aan, behalve dat het met veel schrik gepaard ging. Maar ze waren erg fier dat ze broer Gust na veel zoeken en vragen gevonden hadden! || || Moeder Sidonia, zittend, er rond de drie zussen; links op de foto zie je de buurman met de merrie en ernaast een fiere Frans met het veulentje. || Photograph || || Photograph || Foto van soldaat August Van Sante, vermoedelijk vlak voor de mobilisatie genomen. (augustus 1914). Na de oorlog vereerd met verscheidene oorlogsmedailles (zie overlijdensbericht). || || Overlijdensbericht van August Van Sante. Deze nonkel is na de oorlog uitgeweken naar Frankrijk. Volgens mijn moeder was hij, omwille ven de ‘Vlaamse Kwestie’ in aanvaring gekomen met sommige gemeentebestuursleden in Wetteren, waar hij eerste schepen was. Intussen was hij al gehuwd. In Frankrijk kreeg hij 7 zonen en 2 dochters. Hij is daar ook tweemaal moeten vluchten in wegens WO II. Teruggekeerd in 1944, heeft hij nog zijn leven op het spel gezet om Engelse oorlogspiloten in zijn hoeve te verstoppen! || Photograph

Ingebracht: bladzijde met tekst over geïnterneerden en een foto van interneringskamp Zeist en 3 postzegels. De tekst: In het postverkeer hadden de geïnterneerden dezelfde rechten als de Nederlandse militairen, namelijk portvrijdom in het binnenlandse verkeer van brieven en stukken, alsmede het recht van aantekenen. Het postverkeer naar België was voor de Belgische militairen zeer moeilijk. de Nederlands-Belgische grens was voor postverkeer gesloten. Het werd afgewikkeld via Calais en Aken; veel van de correspondentie bereikte haar bestemming niet. In januari 1915 werd door de Duitse autoriteiten alle correspondentie met België stopgezet. In februari werd dit, maar dan alleen voor Brussel, Luik, Verviers en Antwerpen weer toegelaten. In mei beval de Duitse regering dat de Belgische geïnterneerden geen recht hadden op briefwisseling. Brieven, kaarten en stukken werden aan de afzender teruggezonden. Begin februari 1916 werd het aan elke geïnterneerde toegestaan twee brieven op briefkaarten per maand te verzenden. Ter controle werden plakzegels gedrukt, waarvan nummer 1 tegen een cent per twee stuks verkrijgbaar was. Deze zegel kon in de maand februari gebruikt worden. Zegel nummer 2, bestemd voor maart, is nooit officieel uitgegeven.