Mijn vader, Frans, was de jongste van vijf kinderen. Hij telde 53 jaren toen ik geboren werd. De oudste broer van vader, August Van Sante, (geboren Wetteren 1894) was ook ten oorlog geroepen in augustus 1914. Intussen moest mijn vader, Frans, toen net 14 jaar, de boerderij runnen met de moeder, intussen al weduwe , en drie zussen. Heel vaak hoorde ik hem met fierheid vertellen, dat ‘den Duits’ hun paard toch niet gevonden had, hij wist hen telkens om de tuin te leiden met één of andere smoes. En toen dit paard een veulentje kreeg, werd de fotograaf erbij gehaald om het ganse gezin met merrie en veulentje op de gevoelige plaat vast te leggen! Dit moest August zien natuurlijk! Deze foto is dan door twee zussen naar het front gesmokkeld. Intussen had men echter vernomen dat broer Gust gekwetst in het hospitaal lag in Duinkerken. De reis van de zussen is me ook verteld, maar daar heb ik spijtig genoeg weinig of geen herinneringen aan, behalve dat het met veel schrik gepaard ging. Maar ze waren erg fier dat ze broer Gust na veel zoeken en vragen gevonden hadden!

Moeder Sidonia, zittend, er rond de drie zussen; links op de foto zie je de buurman met de merrie en ernaast een fiere Frans met het veulentje.
Photograph
Foto van soldaat August Van Sante, vermoedelijk vlak voor de mobilisatie genomen. (augustus 1914). Na de oorlog vereerd met verscheidene oorlogsmedailles (zie overlijdensbericht).
Overlijdensbericht van August Van Sante. Deze nonkel is na de oorlog uitgeweken naar Frankrijk. Volgens mijn moeder was hij, omwille ven de ‘Vlaamse Kwestie’ in aanvaring gekomen met sommige gemeentebestuursleden in Wetteren, waar hij eerste schepen was. Intussen was hij al gehuwd. In Frankrijk kreeg hij 7 zonen en 2 dochters. Hij is daar ook tweemaal moeten vluchten in wegens WO II. Teruggekeerd in 1944, heeft hij nog zijn leven op het spel gezet om Engelse oorlogspiloten in zijn hoeve te verstoppen!