Pavol Huorka odštartoval svoju vojenskú kariéru už v roku 1913, keď narukoval do rakúsko-uhorskej armády. Po vypuknutí vojny bol pridelený k 15. honvédskemu pluku. Neraz spomínal, ako počas ťaženia na východnom fronte medzi druhmi v zákopoch prízvukoval význam dodržiavania prísnej hygieny. V roku 1915 padol do ruského zajatia. V tábore, kde bol internovaný, ho prekvapilo úctivé zaobchádzanie cárskych dôstojníkov so zajatcami. Snáď i to bol jeden z dôvodov, prečo Pavol Huorka neskôr využil jedinečnú príležitosť pripojiť sa k československým légiám a brániť svoj národ proti veľmoci, ktorej pôvodne slúžil. Po vojne sa tak do novej vlasti vrátil ako vážený občan. Neobišiel ale bez ujmy na zdraví. Výbuch granátu na ňom zanechal trvalé následky. Čiastočnú stratu sluchu. Po vojne dokončil štúdium na československej inštrukčnej škole, následne sa stal župným veliteľom žandárstva. Nové štátotvorné usporiadanie, ktoré bolo na Slovensku nastolené v roku 1939, sa postaralo o to, že tento zarytý podporovateľ československej štátnosti musel byť predčasne penzionovaný. || Ručne zdobené fotoalbumy

Môj prastarý otec Andrej Sitár sa zúčastnil bojov ako dôstojník rakúsko-uhorskej armády. Z tohto obdobia sa zachovala skupinová fotografia z Rumunska (1914) a štyri šable, ktoré si prastarý otec priniesol domov. || Fotografia. Šable. || || Photograph || Skupinová fotografia z roku 1914 || || Šabľa rakúska pre dôstojníkov, vzor 1873 || Weapon || || Šabľa rakúska pre dôstojníkov, vzor 1873 || Weapon || || Weapon || Šabľa rakúska pre dôstojníkov, vzor 1873 || || Šabľa rakúska pre dôstojníkov pechoty, vzor 1861 || Weapon || || Šabľa rakúska pre dôstojníkov pechoty, vzor 1861 || Weapon || || Weapon || Šabľa rakúska pre dôstojníkov pechoty, vzor 1861 || || Weapon || Šabľa rakúska pre dôstojníkov pechoty, vzor 1861 || || Šabľa rakúska pre dôstojníkov pechoty, vzor 1861 || Weapon || || Weapon || Šabľa rakúska pre dôstojníkov pechoty, vzor 1861 || || Šabľa rakúska z 2. polovice 19. storočia, pravdepodobne pre dôstojníkov jazdectva || Weapon || || Weapon || Šabľa rakúska z 2. polovice 19. storočia, pravdepodobne pre dôstojníkov jazdectva

Janusz Dacewicz, wnuk Jana Dacewicza || Mój dziadek, Jan Dacewicz, był rolnikiem w miejscowości Luciany pod Wilnem. Został powołany do wojska w Wielkanoc, w drugim lub trzecim roku wojny. Był w Moskwie, która bardzo mu się w tym czasie spodobała, szczególnie atmosfera wielkanocna. Został wzięty do niewoli i trafił do kopalni żelaza, w której przetrzymywano również bolszewików. Trafili oni jednakże w gorsze warunki - nie dostawali jedzenia ani picia, byli oddzieleni od reszty więźniów. W kopalni Jan Dacewicz był surowo traktowany, czasem przywoływany do porządku przemocą, co stało się przyczyną choroby serca. W kopalni, w czasie przerw, grywał w karty z niemieckimi kolegami - górnikami. W ten sposób wygrał sporo bonów niewolniczych, gromadząc przy tym dość sporą sumę. Wygrane bony wymieniał u Niemców na marki i je chował. W 1918 r., kiedy Polska stała się niepodległa, został zwolniony i przetransportowany do kraju. Dokładne miejsce nie jest mi znane. Granica była w Kaliszu, gdzie został zapytany o posiadanie niemieckich pieniędzy. W ramach wymiany miał otrzymać zaświadczenie, na podstawie którego w Polsce miał otrzymać odpowiednią kwotę w polskich złotych. Dziadek zdecydował się oddać połowę zgromadzonych marek, a drugą połowę zostawić sobie. Niestety, nie doczekał się wypłaty ekwiwalentu za oddane marki. Kiedy wrócił na Wileńszczyznę mógł kupować w markach, ponieważ wciąż stacjonowało tam niemieckie wojsko. Za zebrane podczas niewoli pieniądze kupił trochę ziemi oraz postawił jakieś zabudowania. Z niewoli przywiózł ze sobą zegar ścienny, buty z cholewami i akordeon. Większość rzeczy stracił na rzecz kołchozów. W 1958 r. przeniósł się na tereny obecnej Polski, do województwa koszalińskiego. Kupił gospodarstwo, którym zarządzał do swojej śmierci w 1979 r.