Kriegs-Chronik 1914-1918 || Die Kriegs-Chronik beschreibt die Erlebnisse und Einsatzorte des Bernh.Hinkenjann.Folgender Text befindet sich auf der Chronik: 1914 Kriegs-Chronik 1918 , Bernh. Hinkenjann-Sergeant im II./Landst.Infant.Btl.Oldenburg/X./3./4. Komp. Inhaber des Eisernen Kreuzes 2. Klasse. Er diente aktiv von 1911-13 beim 3.Westf.Inf.Rgt Bo 15/1.Komp. u.b.4.Schles.Inf.Rgt.No 157/5.KP. Im Weltkriege stand er ab 4.Aug.1914im Felde u.nahm Anteil a.Feldzuge im Westen 1914 beim Res.Inf.Rgt.98/Metz/5. Komp. am LÒthamaabschnitt (?)Kpfr u.d.Stellg. vor Nancy, wo er am 6.Sept.1914 verwundet wurde.Ferner Stell`gs Kampf in den Argonnen b.1915 im besonderen um Vauquoi`s/ Schl. vor Verdun, wo er am 22.August 1916 abermals verwundet wurde. Beim 4. Rhein Inf.Rgt No 36, 8.Kp, v Verdun, i.d.Vogesen,in Lothringen 1917/Argonnerwald i.d. Champagne Risne (?), Champagne b. Reims, in Flandern,3W Maas und Mosel, v.Plirey, an u. südl. der Rilette, nördl der Rilette, Reims, in der Champagna b. Cambrai wo er am30.11.17 dch RG verwundet wurde./ Beim II.Ldst.I.Batl. Oldenburg /X/3/4.KLp.ab 10.9.18 i.Kr.-Geb. d.7.u.9.Armee. Entl. 6. Dez. 1918. Chronik gefertigt von:National-Verlag, Michael Ederer München Augustenstrr. 75, Entwurf: Anton Hoffmann, München

Kriegs ~ Chronik für Cornelius (Jakob) Schütt geb. 30. Dezember 1886 in Joldelund, später 1929 Hofbesitzer in Süderzollhaus Kreis Schleswig-Flensburg. Gefreiter im Inf. Rgt. Nr. 84 und Inf. Rgt. Nr. 81 Eisernes Kreuz 2. Klasse und das Verwundeten-Abzeichen in schwarz. Er diente aktiv von 1908/10 im Inf. Rgt. 14 in Bromberg und verließ infolge der Mobilmachung am 4. August 1914 die Heimat. Er nahm ruhmvoll Anteil an folgenden Kämpfen: Im Westen um Lüttich, an der Gette, bei Mons, Chateau-Thierry, Viels-Maisons-Montmivail, bei Montceaux~Esternay, am Ourcq, an der Aisne, in der Champagne, Im Osten bei Ostralenka, am Narew, bei Rembische Radjelnojz, Im Westen bei Verdun, im Caillette~Wald, an der Aisne, und an der Somme. Am 1. August 1915 und am 20. September 1916 wurde er verwundet. Nach treuster Pflichterfüllung, wurde er am 8. September 1917 ehrenvoll gemäß Verfassung der stellvertretenden Gen. Kds. In die Heimat entlassen Zum steten Gedenken für alle Zeiten || Kriegs ~ Chronik, erhalten von meiner Mutter zur Erinnerung.

Prostokątna tablica pamiątkowa - dyplom w drewnianej ramie z krótkim opisem służby wojskowej żołnierza piechoty. Na środku zdjęcie Aloisa Kozła w mundurze. Na tylnej stronie tablicy przyklejone zostały zdjęcia: osiem fotografii Aloiza Kozła z frontu, jedna fotografia upamiętniająca jego zaręczyny w 1919 r. oraz zdjęcie Legitymacji Czerwonego Krzyża z datą ważności do 1937 r. || Mój dziadek, Alojzy Kozioł, urodził się 2 lutego 1893 roku w Kamieńcu. Był rodowitym Górnoślązakiem, obywatelem Prus. W 1910 roku został czeladnikiem u szewca Franciszka Trelli w Mikulczycach, gdzie nauczył się zawodu. W 1914 roku zaciągnął się na ochotnika do armii Kaisera. Dziadek został jako rekrut przydzielony do 23. Rezerwowego Pułku Piechoty w Gliwicach (23. Reserve-Infanterie-Regimet). 21 sierpnia 1914 r. ruszył na front wschodni, gdzie bierze udział w bitwach pod Kutnem, Łodzią, Łowiczem, Dyneburgiem i Rygą. 12 grudnia został ranny w rękę pod Łowiczem, za co otrzymał Czarną Odznakę za Rany (Verwundetenabzeichen). W 1915 roku został przeniesiony na front zachodni. Walczył w najsłynniejszych bitwach I wojny światowej: Verdun, Argonnen, Champagne, Somme, Peronne, Bapaume, Cambrai i Saint Quentin. Po traumie, jaką przeżył pod Verdun, postanawia więcej nie brać broni do ręki i zgłasza się na kurs sanitariuszy, który kończy pomyślnie w czerwcu 1916 roku we Wrocławiu. Następnie jako sanitariusz zostaje przydzielony do 175. Pułku Piechoty (8 Kompanie Infanterie-Regiement Nr 175). W czasie ratowania rannych żołnierzy zostaje sam ponownie ranny, za co otrzymuje Srebrną Odznakę za Rany i Krzyż Żelazny II klasy. Do cywila przechodzi dopiero 28 maja 1919 roku, gdyż jako sanitariusz musi dalej opiekować się rannymi żołnierzami. Jeszcze w czasie służby zaręcza się z moją babcią, z którą w 1922 roku bierze ślub. Po wojnie dziadek wraca do zawodu szewca i otwiera warsztat w rodzinnym Kamieńcu. Umiera w 1959 roku.