Prostokątna tablica pamiątkowa - dyplom w drewnianej ramie z krótkim opisem służby wojskowej żołnierza piechoty. Na środku zdjęcie Aloisa Kozła w mundurze. Na tylnej stronie tablicy przyklejone zostały zdjęcia: osiem fotografii Aloiza Kozła z frontu, jedna fotografia upamiętniająca jego zaręczyny w 1919 r. oraz zdjęcie Legitymacji Czerwonego Krzyża z datą ważności do 1937 r.
Mój dziadek, Alojzy Kozioł, urodził się 2 lutego 1893 roku w Kamieńcu. Był rodowitym Górnoślązakiem, obywatelem Prus. W 1910 roku został czeladnikiem u szewca Franciszka Trelli w Mikulczycach, gdzie nauczył się zawodu. W 1914 roku zaciągnął się na ochotnika do armii Kaisera. Dziadek został jako rekrut przydzielony do 23. Rezerwowego Pułku Piechoty w Gliwicach (23. Reserve-Infanterie-Regimet). 21 sierpnia 1914 r. ruszył na front wschodni, gdzie bierze udział w bitwach pod Kutnem, Łodzią, Łowiczem, Dyneburgiem i Rygą. 12 grudnia został ranny w rękę pod Łowiczem, za co otrzymał Czarną Odznakę za Rany (Verwundetenabzeichen). W 1915 roku został przeniesiony na front zachodni. Walczył w najsłynniejszych bitwach I wojny światowej: Verdun, Argonnen, Champagne, Somme, Peronne, Bapaume, Cambrai i Saint Quentin. Po traumie, jaką przeżył pod Verdun, postanawia więcej nie brać broni do ręki i zgłasza się na kurs sanitariuszy, który kończy pomyślnie w czerwcu 1916 roku we Wrocławiu. Następnie jako sanitariusz zostaje przydzielony do 175. Pułku Piechoty (8 Kompanie Infanterie-Regiement Nr 175). W czasie ratowania rannych żołnierzy zostaje sam ponownie ranny, za co otrzymuje Srebrną Odznakę za Rany i Krzyż Żelazny II klasy. Do cywila przechodzi dopiero 28 maja 1919 roku, gdyż jako sanitariusz musi dalej opiekować się rannymi żołnierzami. Jeszcze w czasie służby zaręcza się z moją babcią, z którą w 1922 roku bierze ślub. Po wojnie dziadek wraca do zawodu szewca i otwiera warsztat w rodzinnym Kamieńcu. Umiera w 1959 roku.