Γεννήθηκε στην Πεντάγυια το 1898 και απεβίωσε 21 Οκτώμβρίου 1997 σε ηλικία 99 ετών. Γονείς του ήταν ο Ηλίας Ιωακείμ και η Παντελού Ιωακείμ. Με την σύζυγο του Ιουλία Θεοδώρου απέκτησαν 8 παιδιά. Την Παντελίτσα, την Κατερίνα (απεβίωσε), την Αφροδίτη, την Μαρία, τον Αντρέα (απεβίωσε), τον Θεόδωρο (απεβίωσε), την Λυγία (απεβίωσε) και την Γιαννούλα. Υπηρέτησε ως ημιονηγός στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα στην Μικρασιατική εκστρατεία το 1922. Οταν επέστρεψε στην Κύπρο προς το τέλος του 1922 προσλήφθηκε στην Κ.Μ.Ε. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εντάχθηκε ως εθελοντής στο Κυπριακό Σύνταγμα. Υπηρέτησε στο Σουδάν και στην Ιταλία ως οδηγός οχημάτων και μάγειρας. Μετά την επιστροφή του προσλήφθηκε στην Κ.Μ.Ε. ως βιντζέρης στην φόρτωση πλοίων. || 1 φωτογραφία || || Photograph || Φωτογραφία του Γεώργιου Ιωακείμ

1 φωτογραφία και 1 απόκομμα Εφημερίδας των Αθηνών Καθημερινή || Ο Γεώργιος Παντελή Παρτός γεννήθηκε στο χωριό Άσσια, επαρχίας Αμμοχώστου απο τους Παντελή Παρτού και Χρυστάλλα Παρτού. Με την σύζυγο του Ουρανία Αντώνη Ττούμπουρου απέκτησαν 5 παιδιά: τους Αντρέα (απεβίωσε), Χρυστάλλα (απεβίωσε), Κούλλα (απεβίωσε,) Αρτέμη (απεβίωσε) και Παντελή Παρτού (εν ζωή). Ο Γεώργιος Παντελή Παρτός πήγε στην Ελλάδα το 1914. Το 1916 ενεγράφη στην Εθνική Άμυνα, που είχε ιδρύσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Υπηρέτησε ως επιλοχίας στον 3ο λόχο της μεραρχίας Σερρών, υπό τον Μέραρχον Ζυμβρακάκη. Στη συνέχεια πήρε μέρος και πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο Σώμα Ημιονηγών. Η Μικρασιατική εκστρατεία που ακολούθησε, τον βρήκε ξανά πολεμιστή στα αφιλόξενα βουνά, στις πεδιάδες και τις ερήμους της Μικράς Ασίας. Έζησε όλη την τραγωδία της υποχώρησης και το δράμα της Μικρασιατικής καταστροφής. Το 1923 γύρισε στην Κύπρο για να βρεθεί ξανά εθελοντής στρατιώτης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπηρέτησε αρχικά στην Παλαιστίνη, μετά στην Αφρική και τέλος στο Μόντε Κασίνο της Ιταλίας. Διατηρούσε καφεστιατόριο στην Άσσια από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι την Τουρκική Εισβολή και την 1η μέρα της Τουρκικής Εισβολής οι Τούρκοι σκότωσαν την γυναίκα του. Στη συνέχεια μετά την Τουρκική Εισβολή μετανάστευσε στην Αυστραλία, μετά ήρθε για λίγο χρονικό διάστημα στην Κύπρο και στη συνέχεια πήγε στο Λονδίνο και απεβίωσε εκεί. Τάφηκε στην Αγγλία. Πολύ παραστατικό είναι ένα δημοσίευμα της εφημερίδας των Αθηνών «Καθημερινή», το οποίο βρέθηκε σχεδόν κατεστραμμένο πίσω από μια φωτογραφία του Γεώργιου Παρτού που εμφανιζόταν με τη στρατιωτική του στολή, όταν υπηρετούσε στον Ελληνικό στρατό. Μέσα στο πλαίσιο είναι γραμμένο το εξής σημείωμα: ΟΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ Οι Αθηναίοι είχον περιζώσει χθες μίαν ομάδα Κυπρίων στρατιωτών, οι οποίοι ήλθον δια να πολεμήσουν υπέρ της Μητρός Πατρίδος. Οι Κύπριοι Εθελοντές αρρενωποί, ηλιοκαμένοι, αποφασιστικοί, ήσαν αντικείμενο μεγάλου ενθουσιασμού εκ μέρους των αδελφών Ελλήνων. Όταν μάλιστα κάποιος από τους ηρωικούς αυτούς νέους, είπε ότι η Κύπρος, η θυγάτηρ της αγωνιζόμενης μητρός, έσπευσεν εις το πλευρόν της πριν καν ακούση την πρόσκλσίν της, εσχηματίσθη μικρά διαδήλωσις, η οποία κατήλθε την οδόν Σταδίου με ζητωκραυγάς και με θούρια. Και το θέαμα ήτο από τα συγκινητικότερα.\n (Οι μαρτυρίεα αναρτήθηκε από το βιβλίο: Νίκα, Γιάννης. Αναπολώντας τον αγώνα του 1955-59: προσωπικές μαρτυρίες, Λευκωσία: Κ. Επιφανίου, 2003, σελ. 21-22).

1 φωτογραφία || Ο Παπαγεωργίου Γεώργιος Πεηντάνας γεννήθηκε στο Παλαιχώρι πιθανόν το 1892 απο τους Κυριάκο Παπαγεωργίου και Παναγιώτα Κυριάκου. Παντρεύτηκε την Σοφία Κ. Σιόχειλου και μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τους Ευρυπίδη, Ανδρέα, Κυριάκο και Δαμιανό. Φέρει το επώνυμο Πεηντάνας, από τα δυο τελευταία ψηφία του αριθμού του (..51) που είχε όταν ήταν στρατιώτης, κατά τη διάρκεια των Μακεδονικών Πολέμων του 1912-1913 μέχρι το 1918. Στους πολέμους αυτούς πήρε μέρος μαζί με άλλους Παλαιχωριάτες. Πολέμησαν στην Ελληνοσερβική γραμμή της Γευγέλης όπου πήραν μέρος και πολλοί άλλοι Κύπριοι Μακεδονομάχοι, από τους οποίους αρκετοί βρίσκονται θαμμένοι εκεί. Παρασημοφορήθηκε δύο φορές στον πόλεμο αυτό. Η μια ήταν στη Γευγέλη όπου κατόρθωσε να παραφυλάξει και να συλλάβει επ΄αυτοφώρω ένα κατάσκοπο. Στην πράξη του αυτή αποδόθηκε μέγιστη σημασία και ο αξιωματικός του τιμήθηκε με προαγωγή. Μετά την μάχη αυτή ο Γεώργιος Πεηντάνας και άλλοι Παλαιχωριάτες οδηγήθηκαν με το στράτευμα τους, του Διαδόχου Κωνσταντίνου στο οποίο υπηρετούσαν, στην Ήπειρο. Σε επίθεση του το στράτευμα αυτό με εφόπλου λόγχη στις 21 Φεβρουαρίου 1913 κατέλαβε το οχυρό του Μπιζανίου και ελευθέρωσε τα Ιωάννινα. Τον Γεώργιο Παπαγεωργίου διέκρινε βαθιά θρησκευτική πίστη. Μελετούσε την Αγία Γραφή μέχρι το τέλος της ζωής του και επιθυμία του ήταν να σπουδάσουν τα εγγόνια του Θεολογία. Εξιστορώντας τις κακουχίες που περνούσαν και την πείνα που τους θέριζε κατά τη διάρκεια του πολέμου, έλεγε με παράπονο ότι υποχρεώθηκαν να κλέψουν από το κοτέτσι ενός παπά στη Βουλγαρία ένα κοτόπουλο. Προαισθάνθηκε την ημέρα του θανάτου του και ήταν γαλήνιος για το επερχόμενο τέλος. Την Αγία Παρασκευή έγινε η κηδεία του, μαζί με τον Χριστό, αναφέρουν χαρακτηριστικά οι γιοί του Ευριπίδης και Ανδρέας. (Οι μαρτυρίες αναρτήθηκαν από το βιβλίο: Ψιλλίτα-Ιωάννου, Παναγιώτα, 1997. Κραυγή ελευθερίας: Παλαιχώρι 1901-1974. Λευκωσία, σελ. 10).