Portretfoto van Hubert Cleuren met vier medesoldaten uit het 14de linieregiment. De groepsfoto toont soldaten uit Vlijtingen die in hetzelfde regiment dienst deden. Hubert Cleuren zit rechts. Links van hem zit zijn neef (Nulens). Rechtstaand in het midden staat Leon Kellens, een andere neef van Hubert. Hubert Cleuren en zijn beide neven hebben de oorlog overleefd. De twee staande personen links en rechts zijn niet van naam gekend. Beide personen zouden in de oorlog gesneuveld zijn.

Thomas Hertogen in uniform, vlak na de oorlog (1919). Rond hem staan zijn twee zusters. Links van hem staat zijn zuster Agathe (An of Anne) en rechts Catharine, de moeder van Leonie Cleuren. Thomas Hertogen draagt een cavaleriecapotejas en het uniform van de 1e jagers te paard. Op zijn hoofd draagt hij een bonnet de police met een kwast in 'blue de roi'.

Portretfoto's en fragmenten uit het handgeschreven oorlogsdagboek van Hubert Cleuren. || Hubert Cleuren praatte na de oorlog gemakkelijk en vaak over zijn ervaringen. Tijdens de oorlog heeft hij steeds een boek met notities bijgehouden. Deze vormen de basis voor een verslag dat hij jaren later samen met zijn dochter Leonie opstelde. Leonie kent de oorlogsgeschiedenis van haar vader door en door en vertelt de episode over de strijd om Luik. Hubert Cleuren (1891-1966) was afkomstig uit Vlijtingen (Limburg). Vanaf zijn 14de werkte Hubert op een brouwerij in Maastricht en nadien bij familie (zijn peter) aan het station in Luik. Hubert was 23 jaar bij het uitbreken van de oorlog. Als belangrijkste kostwinner van het gezin, wordt Hubert niet graag gemist. Zijn broer Nicolas wilde daarom in zijn plaats dienst nemen maar dat mocht dit niet van de overheden. Voordat hij naar zijn kazerne in Luik vertrok, ging Hubert nog even op bezoek bij zijn peter. Zijn nonkel had een groot deel van de gebouwen rond het Luikse station in eigendom. Hubert had jaren voor hem gewerkt in de stationsbuurt. Hubert hoopte dat hij omwille van de mobilisatie als petekind, werknemer en kostwinner wat extra geld kon verkrijgen. Maar bij het afscheid kreeg hij welgeteld 5 frank van zijn peter. Zijn tante was hierover beschaamd en wachtte hem aan de voordeur op om hem wat extra geld toe te stoppen. Hubert diende in het 14de Linieregiment. Aan het begin van de oorlog maakte hij deel uit van de 14de Linieregiment-Vestingstroepen die aan de rechteroever van de Maas de Luikse fortengordel bemanden. Hubert werd gekazerneerd in het fort van Chaudfontaine. Op de derde augustus komt hij aan in het fort en wordt voorzien van een wapen, munitie en uitrusting. De vijandelijkheden beginnen kort daarop. Er zijn reeds schermutselingen geweest tussen Duitse troepen en verkenningspatrouilles uit het fort. Ook Hubert wordt herhaald op verkenning gestuurd en raakt bij gevechten betrokken. Maar de druk van de Duitsers wordt groter. Steeds meer eenheden worden in de strijd geworpen en de Belgische soldaten trekken zich terug in het fort. Ook de beschietingen vanuit het fort van Chaudfontaine kunnen de Duitse eenheden niet afremmen. Hubert noteert dat het fort op de 17de augustus* zelf beschoten wordt. Er volgen nog aanvallen en tegenaanvallen waarbij de Duitsers worden teruggedrongen. Op de 18de augustus* worden grote kanonnen opgesteld en vuurt men vanuit de dorpen Romsée en Chênée. Het fort wordt stelselmatig in puin gelegd. Dan wordt de munitievoorraad getroffen en vliegt het fort in de lucht. Op deze ontploffing volgt volledige chaos. Hubert beschrijft dat de Duitse troepen het fort verder blijven beschieten. Doden, gewonde en verbrande soldaten liggen onder en tussen het puin. Enkelen vallen in de met water gevulde kelders en verdrinken. Een luitenant roept 'red u die nog kan' en zonder wapens zoekt iedereen een uitweg. Ook Hubert vlucht rillend als een espenblad en op goed geluk weg van het fort. In de open velden wemelt het van de Duitse troepen en Hubert zoekt beschutting in een klein verlaten huisje. Het huisje is overhoop gehaald. Hubert zoekt naar gewone burgerkleren en ontdoet zich van zijn soldatenplunje. Zo kalm als hij maar kan stapt hij naar het dorp toe. Daar Hubert bleek ziet van angst en beeft als een riet is hij bang dat de Duitse soldaten hem zullen opmerken. In het drop krioelt het van de Duitsers die in gehele compagnieën naar het fort oprukken. Ze hebben geen aandacht voor hem en stappen door. Uiteindelijk trekt Hubert te voet via Luik en Visé terug naar zijn ouders in Vlijtingen. Maar ook hier zijn er veel Duitsers. Hubert blijft een tiental dagen in Vlijtingen om te rusten. Vervolgens trekt hij, in burger, via Maastricht over Breda naar de Belgische grens bij Antwerpen. Wanneer Hubert 's avonds in Antwerpen aankomt, is de stad vol van Belgische soldaten. Ze overnachten in het station en worden 's nachts gewekt door een Zeppelin die fel beschoten wordt. De Zeppelin bombardeert de spoorweg. 's Morgens vroeg vertrekken ze naar Lier, waar zich het depot van hun compagnie bevindt. Na een nacht slapen in de kazerne, vertrekken ze meteen naar Kessel waar hun eenheden in de loopgraven zitten. Op 4 september 1914 is Hubert terug verenigd met zijn regiment. * NOOT: Het fort van Chaudfontaine werd beschoten op 12 augustus en werd vernietigd op 13 augustus (7u30).