2 φωτογραφίες κουταλιού συγκολλημένο με τουρκικό φυσίγγιο || Κατά τη διάρκεια του 'Α Παγκοσμίου Πολέμου οι στρατιώτες ασχολούνταν στα ορύγματα με War Trench Art, που σημαίνει η Τέχνη των Ορυγμάτων. Κατά τη διαδικασία αυτή έπαιρναν τα υπολείμματα από βληθέντα πυρομαχικά και τα τροποποιούσαν με επιτόπια μέσα, μέσα στα ορύγματα για να φτιάξουν κάτι χρήσιμο με απλά μέσα κατασκευής (π.χ. με καλάι, με ζέσταμα μετάλλου και αλλαγή σχήματος). Συνήθως αυτά τα πράγματα που κατασκεύαζαν οι στρατιώτες στέλλονταν ως δώρα στους οικείους τους. Το κουτάλι που απεικονίζεται στη φωτογραφία είναι στρατιωτική χορήγηση, πιθανόν γαλλική, τροποποιημένο στη χειρολαβή. Αντικαθιστώντας τη χειρολαβή τοποθετήθηκε Τουρκικό φυσίγγιο 8 χιλιοστών Mauser και πάνω στο φυσίγγιο συγκολλήθηκε Τουρκικό κουμπί από Τουρκική στολή. Στο τέρμα της χειρολαβής τοποθετήθηκε φυσίγγιο 8 χιλιοστών γαλλικό Lebel. Πάνω φέρει χαραγμένα στα γαλλικά Ενθύμιο από τη Θεσσαλονίκη (Souvenir de Salonique, 1918)

Όρθιοι από αριστερά προς τα δεξιά: 1. Καραογλάνογλου Νικόλαος 2. Μαυροκεφαλίδης Νικόλαος 3. 4. 5. Παύλος Αμβροσιάδης - Καθιστοί στη μέση, από αριστερά προς τα δεξιά: 1. Μαυροκεφαλίδης Ισαάκ 2. Μαυροκεφαλίδης Δημήτριος (ο παππούς μου) 3. Μαυρόπουλος Δημήτριος 4. Μαυροκεφαλίδης Γεώργιος (πολέμησε και το 1905 στο Ρωσοιαπωνικό Πόλεμο) 5. Μαυροκεφαλίδης Ιωάννης 6. Γολσουζίδης Ιάκωβος - Ξαπλωτοί κάτω από αριστερά προς τα δεξιά: 1. Σαχταρίδης 2. Μαυροκεφαλίδης Αλέξανδρος (τα υπόλοιπα ονόματα δεν τα θυμάμαι)

Φωτογραφίες από στρατιώτες του 4ου σώματος στρατού που φιλοξενήθηκαν στο Γκέρλιτς ως αιχμάλωτοι πολέμου και σειρά καρτ-ποστάλ με στιγμιότυπα από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ των οποίων απεικονίζονται λάφυρα πολέμου και μάχες. || Το 1916, 6.100 στρατιώτες κι 900 άτομα από το πολιτικό προσωπικό αιχμαλωτίστηκαν στις Σέρρες από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκαν στο Γκέρλιτς (Görlitz) της Γερμανίας, όπου “φιλοξενήθηκαν” σε στρατόπεδο για τρεισήμισι έτη, χωρίς να τους αφαιρεθεί ο οπλισμός τους. Πολλοί από αυτούς δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην πατρίδα, με αποτέλεσμα διακόσια πενήντα άτομα να παραμείνουν εκεί και να υπάρχουν ακόμα και σήμερα απόγονοί τους. Εκεί φωνογραφήθηκαν ρεμπέτικα τραγούδια, για πρώτη φορά, το 1917.