Frans Verbruggen, grootoom van deelneemster An Smets, werd in 1914 opgeroepen als dienstplichtige, als oudste zoon van het gezin. Hij werd gelegerd in fort Marchovelette in Namen. Dit fort werd belegerd door de Duitsers op 23 augustus 1914. Hij ontsnapte uit het fort door zijn handen op de schouders van een andere soldaat te leggen die de weg kende. Daarbij werden zijn handen zwaar verbrand en was hij 100 % oorlogsinvalide. Hij kwam vrij in januari 1915 na een viertal maanden krijgsgevangenschap. Na de oorlog baatte hij met zijn vrouw een kruidenierswinkel uit in Mechelen. Hij was redelijk welstellend dankzij de uitkering die hij kreeg als oorlogsinvalide. Dit blijkt onder meer uit het feit dat hij zijn petekind Lydia Verbruggen ook nog vele jaren na haar plechtige communie cadeautjes gaf, iets wat vroeger niet de gewoonte was. Het verhaal wordt bewaard in de familie maar zijn oorlogsverleden staat vermeld (met foto) in het boek Leest geweest uit 1978, uitgegeven door G. Herregodts (p. 260).
Het verhaal werd overgeleverd door Emilia Verbruggen, de nicht van Frans Verbruggen en de moeder van deelneemster An Smets (en zus van Lydia Verbruggen). Frans Verbruggen was de grootoom van deelneemster An Smets.

Interview
De heer Frans Verbruggen