Frans Verbruggen, grootoom van deelneemster An Smets, werd in 1914 opgeroepen als dienstplichtige, als oudste zoon van het gezin. Hij werd gelegerd in fort Marchovelette in Namen. Dit fort werd belegerd door de Duitsers op 23 augustus 1914. Hij ontsnapte uit het fort door zijn handen op de schouders van een andere soldaat te leggen die de weg kende. Daarbij werden zijn handen zwaar verbrand en was hij 100 % oorlogsinvalide. Hij kwam vrij in januari 1915 na een viertal maanden krijgsgevangenschap. Na de oorlog baatte hij met zijn vrouw een kruidenierswinkel uit in Mechelen. Hij was redelijk welstellend dankzij de uitkering die hij kreeg als oorlogsinvalide. Dit blijkt onder meer uit het feit dat hij zijn petekind Lydia Verbruggen ook nog vele jaren na haar plechtige communie cadeautjes gaf, iets wat vroeger niet de gewoonte was. Het verhaal wordt bewaard in de familie maar zijn oorlogsverleden staat vermeld (met foto) in het boek Leest geweest uit 1978, uitgegeven door G. Herregodts (p. 260). || Het verhaal werd overgeleverd door Emilia Verbruggen, de nicht van Frans Verbruggen en de moeder van deelneemster An Smets (en zus van Lydia Verbruggen). Frans Verbruggen was de grootoom van deelneemster An Smets. || || Interview || De heer Frans Verbruggen || Het verhaal werd overgeleverd door Emilia Verbruggen, de nicht van Frans Verbruggen en de moeder van deelneemster An Smets (en zus van Lydia Verbruggen). Frans Verbruggen was de grootoom van deelneemster An Smets.

De familie Huybens woonde in de Diestsestraat (tegen het station). Ze hoorden dat er iets gaande was en Julien Huybens - de vader van Angèle Huybens die dit verhaal vertelt - ging kijken. De Duitsers waren mensen aan het doodschieten, als vergelding voor een in Aarschot doodgeschoten Duitse kolonel, Johannes Stenger. In Aarschot waren ook al 170 burgers doodgeschoten. Julien werd tussen de fusillade gezet. Om de drie personen werd iemand gefusilleerd. Uiteindelijk werd hij er door een Duitse soldaat tussenuit gehaald omdat hij te jong (15 jaar) was. Nadien werd hij gedeporteerd naar kamp Munsterlager dat overwegend door vrouwen en jonge kinderen werd bevolkt. || || Julien Huybens || Interview || Dit verhaal werd doorgegeven door de grootmoeder van deelneemster Angèle Huybens. Julien Huybens is de vader van deelneemster Angèle Huybens.

Nicholas winkeler (1912) woonde in Antwerpen en vluchtte met zijn familie bij het uitbreken van de oorlog naar Glasgow, UK. Daar zouden ze gedurende heel de oorlog blijven. Zijn vader, Jan Winkeler, heeft daar lesgegeven aan andere Belgische vluchtelingen in de school Hamilton Crescent School Patrick. Ze verbleven zelf in Jordan House. In 1914 kregen de kinderen, waaronder Nicholas Winkeler, een kerstkado van de Belgische-Amerikaanse Regering. Als kind kreeg hij in Glasgow roodvonk. Hiervoor werd hij opgenomen in het lokale ziekenhuis. Een Tante van Nicholas Winkeler was getrouwd met een Belgische militair. Haar man vluchtte met zijn familie naar Nederland, Harderwijk (NL). Ze zouden er gedurende heel de oorlog verblijven. Er ontstond een levendige correspondentie tussen Glasgow en Hardewijk. In 1918 zou haar man overlijden aan Spaanse Griep. Zijzelf en de kinderen keerden in 1918 terug naar Antwerpen. || - foto's verblijf in Glasgow - Bewijs ziekenhuis Glasgow - Correspondentie Haardewijk - Glasgow - Document Belgische&Amerikaanse regering voor kerstgeschenk in Glasgow