Mijn opa. Hendrik Kamperman, was tijdens mobilisatie gedurende de Eerste Wereldoorlog, gelegerd in de provincie Zeeland. Hier heeft hij klaarblijkelijk met een aantal kameraden een foto laten maken. Deze foto is als ansichtkaart naar zijn vrouw gestuurd zodat zijn toen driejarige oudste dochtertje, mijn moeder, haar vader weer eens kon zien. Mijn opa is de tweede van rechts op de foto. Helaas heb ik hem nooit gekend, hij overleed toen mijn moeder net 14 werd.

Twee brieven van Aimé Billiau naar zijn ouders toe in augustus en september 1914. Een foto van Aimé Billiau en een transcriptie van één van die brieven door Mevr. Rika Billiau. || Kapitein Aimé Billiau (1892-1914), zoon van Théophile Billiau en Nathalie Depré, werd tijdens de Eerste Wereldoorlog als vermist opgegeven. In het archief van Evere staat vermeld dat hij hoogstwaarschijnlijk sneuvelde tijdens de Slag aan de IJzer op 24 oktober 1914 nabij Diksmuide (vermoedelijk aan de Tervate brug). In augustus en september 1914 heeft hij echter nog verschillende brieven naar zijn ouders gestuurd waarvan er twee bewaard zijn gebleven. De originelen van de brieven zijn in het bezit van Suzanne Cattrysse, weduwe van Georges Billiau. Vermoedelijk kreeg hij die brieven van zijn zus Simone Billiau, die taak van bewaarster van familie archief op zich heeft genomen. Gelukkig maar. De eerste brief is van 7 augustus 1914 en geschreven vanuit een kasteel in Oirbeek bij Tienen. In deze eerste brief is Aimé heel optimistisch over de oorlog en het verloop ervan. Hij schrijft dat de Duitsers om een wapenstilstand vragen en dat zij heel wat verliezen te verwerken kregen. Hij probeert zijn moeder zo goed mogelijk gerust te stellen. In een tweede brief gaat hij dieper in op de omstandigheden waarin de soldaten moeten vechten. Hij beschrijft hoe de Duitse kanonnen obus na obus afvuren op de Belgische stellingen, hoe diep de kraters wel niet zijn van die obussen en hoeveel angst ze inboezemen bij de soldaten. Toch schrijft hij ook dat hij veel geluk heeft gehad want hij was niet één van de dertig Belgische mannen die er het leven lieten... Helaas een kleine drie weken later werd ook Aimé Billiau het slachtoffer van de oorlog.

Moeder. Fam. Tak had pension in Blaricum Blaricum in het pension boven ’t café. 1914-1918 Grootouders woonden in Blaricum, een groot huis (staat er nog), er zat een café, pension, paardenhouderij, koetsen, slagerij in. In ’t café ontvingen ze Belgische vluchtelingen, die de hele oorlog bleven. Moeder Johanna Tak geb. 1902. Gezin van 9 kinderen, 4 zoons, 5 dochters. Vluchtelingen uit Leuven, België hadden ook een dochter van 2 jaar ouder, genaamd Palmyre Morioux. Na de oorlog penvriendinnen gebleven. Moeders bijnaam was Jas. Vader liet trap naar de kelder maken. Café van Palmyre heet ‘in de vier hoeken’ in Leuven.