Het verhaal gaat over de broer van de vader van de geïnterviewde. Felix Jacob Verheyen is gesneuveld in WOI (25/8/1914). Hij sneuvelde in het Krijgshospitaal in Mechelen, Antwerpen, gevallen op het veld van eer in Hofstaden. Hij was soldaat Carabenier, geboren 27dec 1893 in Minderhout. Hij is door de Brancardiers van het 6de leger naar het klooster van Coloma gebracht en is daar gestorven om 3.20 in de namiddag in 1914, nadat hij werd getroffen door een vijandelijke kogel. Hij is begraven op het Belgisch soldatenkerkhof van Mechelen, Ziekebeemdenstraat. Hij ligt op de eerste rij aan de vlag. De vader van de getuige liet haar een doos vol doodsprentjes na, waarvan de spreekster het bestaan van de tweede broer niet wist. De vader van de spreekster sprak hier niet veel over, zeker omdat de getuige nog kind was toen haar vader stierf. De spreekster heeft het graf gevonden van haar nonkel en schreef naar hem een open brief. || Doodsprentje Felix Jacob Verheyen || || Memorabilia || Doodsprentje Felix Jacob Verheyen || Front || || Doodsprentje Felix Jacob Verheyen || Back || Memorabilia || || Open brief Felix Jacob Verheyen || Letter || || Open brief Felix Jacob Verheyen || Letter

Dat de Groote Oorlog enorme gevolgen heeft gehad, is bekend. Niet alleen de strijd die tijdens de oorlog in de loopgraven geleverd werd, was verschrikkelijk, ook de nasleep van de oorlog richtte veel schade aan. Dit verhaal laat zien dat naast de grootschalige politieke gevolgen ook gewone gezinnen te maken kregen met grote consequenties. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd besloten dat krijgsgevangenen naar een neutraal land moesten worden gebracht. Duitse krijgsgevangenen kwamen in Nederland terecht en Engelse gevangenen in België. In Nederland werden hiertoe krijgsgevangenenkampen ingericht. Dit kostte de Nederlandse staat geen geld. De kampen werden opgericht met eigen middelen en alles wat in het kamp werd gemaakt, werd naar Duitsland vervoerd. Eén van deze kampen bevond zich in Wolfheze. Hier werden gevangenen uit allerlei verschillende regimenten samengebracht. Ze werden hier niet behandeld als gevangenen, ze konden vrij rondlopen. Van onderofficiers tot hoger zaten in pensions. De mannen konden zelfs hun studie afmaken in Wageningen. De jonge mensen wilden natuurlijk wat beleven, al was er weinig te doen in de omgeving. Bij een korfbalvereniging ontmoette één van de krijgsgevangenen een Nederlands meisje uit Oosterbeek. Hij was geboren in Saksen. Wie in die tijd een vak leerde moest op 'Wanderschaft' en zo was hij in Beieren terecht gekomen waar hij werd ingelijfd in het leger. Hij was de enige overlevende van zijn regiment. Hij trouwde met het meisje dat hij bij de korfbalvereniging ontmoette en in 1927 werd hun dochter geboren. Hoewel hij een nieuw leven was begonnen, werden de gruwelen die hij had meegemaakt hem te veel. In 1929 ging hij onder zijn posttraumatische stress door. Hij liet zijn vrouw met twee dochters achter. In die tijd was het gewoon dat kinderen de nationaliteit van hun vader kregen. Hoewel zijn dochter in Nederland was geboren, haar vader nooit echt had leren kennen en in een Nederlands gezin opgroeide, was zij Duitse. Hierdoor werd zij verplicht om naar een Duitse school te gaan. Dit zorgde voor veel onbegrip bij het jonge meisje, ze was toch niet anders? Haar moeder moest werken voor de Duitsers. In de Tweede Wereldoorlog woonde het gezin in Arnhem. In 1944 maakten zij hier de Slag om Arnhem mee. Na een paar dagen in een schuilkelder te hebben doorgebracht, moesten zij de chaos die op straat was ontstaan onder ogen zien. Na de Tweede Wereldoorlog was er een grote haat tegen de Duitsers. Haar nationaliteit, haar moeders liefde voor een Duitser en het feit dat haar zusje ook verliefd werd op een Duitse soldaat zorgde ervoor dat een grote stroom van leugens op gang kwam. 's Nachts werd het gezin van hun bed gelicht en naar een gevangenenkamp in Nijmegen gebracht. Onschuldig, ze hadden niets fout gedaan. Het meisje was nog minderjarig en had niet eens opgepakt mogen worden. Ze moesten werken buiten het kamp. Van voren en achter ingesloten door mannen met pistolen, liepen ze naar het werk, terwijl de mensen op straat op hen spuugden. Toen haar moeder ziek werd in het kamp, werd ze boos. Een dag later werden ze vrijgelaten in Arnhem. Haar zusje trouwde met de soldaat. Een liefde die niet mocht bestaan, hield 54 jaar stand. Dit is het resultaat van liefde in een tijd van oorlog. Waar de krijgsgevangen genomen Duitse soldaat nog met open armen in Nederland werd ontvangen, werd zijn dochter 15 jaar later als een 'slechte Duitser' bestempeld. Een verhaal dat bijna 80 jaar later voor het eerst wordt verteld, omdat men hier nog steeds niet voor open lijkt te staan. Ondanks alles heeft het meisje geleerd om van de kleine dingen in het leven te genieten. || Foto gedetineerden in kamp Wolfheze en stukken met betrekking tot dit kamp || || Kamp Wolfheze || Photograph || Krijgsgevangenen in Kamp Wolfheze || Foto van krijgsgevangenen in Kamp Wolfheze. Aan de uniformen is te zien dat deze mannen uit verschillende regimenten afkomstig waren. || || Interneringskamp Wolfheze || Publication || Sonderausgabe der Deutschen Wochenzeitung fur die Niederlande und Belgien zur Erinnerung an die Internierung der Deutschen Gefangenen in Niederland || Front || Krijgsgevangenkamp Wolfheze || || Interneringskamp Wolfheze || Het krijgsgevangenkamp in Wolfheze || Publication || || Postcard || 52.0024191,5.786137599999961 || Interneringskamp Wolfheze || Kaart geschreven aan Berte Heeser door een krijgsgevangene vanuit Kamp Wolfheze,op 12 augustus 1918 || Postkaart || || 52.0024191,5.786137599999961 || Interneringskamp Wolfheze || Postcard || Transcriptie van de postkaart, geschreven door een krijgsgevangene in Kamp Wolfheze aan Berte Heeser op 12 augustus 1918 || Postkaart || || Interneringskamp Wolfheze || Postkaart || 52.0024191,5.786137599999961 || Vertaling van de kaart, door een krijgsgevangene in Kamp Wolfheze gestuurd aan Berte Heeser op 12 augustus 1918 || Postcard

Letter