O Γαβριήλ Χατζησάββας γεννήθηκε το 1890 στην Πάνω Δευτερά της επαρχίας Λευκωσίας. Σύζυγος του ήταν η Χριστοθέα Χατζησάββα του γένους Χατζήνικολή από το Αγριδάκι. Με την Χτιστοθέα απέκτησαν την Βασιλική (απεβίωσε), Νίκη (απεβίωσε), Γεωργία, Ανδρέα (απεβίωσε), και Ελένη Κέντα (απεβίωσε) Κατετάγη σε ηλικία 24 χρονών ως ημιονηγός στο Σώμα Ημιονηγών (MMC 11424) και υπηρέτησε στο Μακεδονικό Μέτωπο κατά τα έτη 1914-1918. Όταν κατετάγη στο στρατό ήταν ήδη παντρεμένος με κοπέλα από το Αρεδιου και απέκτησε 1 παιδί, την Ελένη Κέντα, η οποία έμενε στην Κάτω Ζώδια. Η πρώτη του σύζυγος απεβίωσε και έτσι παντρεύτηκε τη Χριστοθέα Ηλία από το Αγριδάκι και κατοίκησαν στον Άγιο Δομέτιο, στην οδό Ανδρούτσου 3. Από τη δεύτερη σύζυγο απέκτησε 4 παιδιά. Το επάγγελμά του ήταν βοσκός και κατήχε Άδεια Βοσκής από την Αγγλική Κυβέρνηση με μεταλικό διακριτικό για το βραχίωνα με το σήμα S και αριθμό N 505 (το N συμβολίζει την Επαρχία, δηλαδή Nicosia - Λευκωσία). || 1 φωτογραφία του Γαβριήλ Χατζησάββα 1 μετάλλιο του Γαβριήλ Χατζησάββα (στοιχεία μεταλλίου: 11424, Muleter, Macedonian Mule Company) 1 Άδεια Βοσκής σε διακριτικό για το βραχίωνα 1 Αγγλική ταυτότητα (στοιχεία ταυτότητας: Goverment of Cyprus, Identity Cart - no 243032, τελευταία θεώρηση της ταυτότητας 20/08/1956)

Ο Παναής Πολυκάρπου γεννήθηκε στο Παλαιχώρι το 1895. Γονείς του ήταν οι Παναής Λουκά Μουχαρέμης και Σοφία του Παυροπαναή. Σύζυγος του ήταν η Θεοπίστη Παπανικόλα. Με την Θεοπίστη απέκτησαν 5 παιδιά την Μαρία Πουμπουρή, Νίκος Πολυκάρπου, Παναγιώτης Πολυκάρπου, Αντρέας Πολυκάρπου, Σοφία Κωνσταντίνου. «Όταν γύρισε ο Πολύκαρπος του Παναή από τον πόλεμο», λέει η Αναστασία Σπανού « το 1918 ήμουν κορούδα των τεσσάρων–πέντε χρονών. Γεννήθηκα το 1914. Τον θυμάμαι που μπήκε στο σπίτι της Λούτζαινας μαζί με τον Κυριάκο Ζιντίλη και τον Λούκα του Παντελή, γιό της Μαριάνας Λούτζαινας. Νόμισα ότι ήταν ζαπτιέδες, όπως αναφέρω και στην αφήγηση που για τον Λούκα Παντελή και τον Κυριάκο του Ζιντίλη. Ήταν ντυμένοι με τα στρατιωτικά τους». Μαρτυρία Νίκου Πολυκάρπου: Με πολλή συγκίνηση θυμάμαι τις ιστορίες του πατέρα μου από τον πόλεμο του 1912-1913 μέχρι το 1918 στη Μακεδονία. Εκείνο που ιδιαίτερα τον είχε συγκλονίσει ήταν όταν έφτασε ο αγγελιαφόρος με το άλογο του και φώναξε “νενικήσαμεν” «από τη χαρά μου λιποθύμησα», μας έλεγε. « Ήταν πολύ σκληρές οι μάχες που είχαμε στο μέτωπο εκείνο στο Μπιζάνι». Στα βαθιά του γεράματα τον έπιασε μια νοσταλγία να επισκεφθεί τα Ιωάννινα να βρει το στρατόπεδο του και τους φίλους του. Ήταν όμως πολύ γέρος, 95 χρόνων. Δεν μπόρεσα να τον πάρω και μου έμεινε ο καημός του. Από τον πόλεμο αυτό είχε φέρει μαζί του τρία μετάλλια. Το ένα το παρέδωσε στους Άγγλους μαζί με άλλους, ομαδικά, κατά τη διάρκεια του Αγώνα της ΕΟΚΑ. Το άλλο το επέστρεψε στους Άγγλους σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκτέλεση του Μιχαλάκη Καραολή. Την επιστροφή αυτή του μεταλλίου είχε μεταδώσει το ραδιόφωνο από την Ελλάδα στο πρόγραμμα «Φωνή της Πατρίδας» Ο εκφωνητής τον είχε αναφέρει σαν Πόλυ Παναγή. Αυτός ήταν και ο λόγος που όλοι από τότε τον φώναζαν στο χωριό Πόλυ αντί Πολύκαρπο. Το 1963 όταν ήλθε στην Κύπρο η Ελληνική Μεραρχία, εγώ ήμουν μέσα στους λόχους του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και ο πατέρας μου το ήξερε. Ζητούσε να τον φέρω σε επικοινωνία με Έλληνες αξιωματικούς να τους σφίξει στην αγκαλιά του. Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του για την Ελλάδα. (Οι μαρτυρίες αναρτήθηκαν από το βιβλίο: Ψιλλίτα-Ιωάννου, Παναγιώτα, 1997. Κραυγή ελευθερίας: Παλαιχώρι 1901-1974. Λευκωσία, σελ. 9). || 1 φωτογραφία και 1 μετάλλιο

1 μετάλλιο και 1 μαυρόασπρη φωτογραφία || Ο Παντελή Λουκάς γεννήθηκε στο Παλαιχώρι το 1889. Παντρεύτηκε με την Παναγιώτα Ιωάννη Κιρατζή με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά, τους Ιωάννη, Ξενή, Ανδρέα, Παναή, Αγαθάγγελο και Μαρία. Κατετάγη στον Αγγλικό στρατό το 1916 και πολέμησε στα μέρη της Μακεδονίας και Βουλγαρίας, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σπανού Η Αναστασία Σπανού θυμάται όταν ήταν μικρή, τεσσάρων – πέντε χρονών, πήγαν κάποιοι άντρες στο Παλαιχώρι και μπήκαν στο σπίτι της Λούτζαινας. Φορούσαν μεγάλους στρατιωτικούς σάκους και νόμισα ότι ήταν ζαπτιέδες. Αργότερα έμαθε ότι ήταν στρατιώτες. Ο ένας ήταν ο Λούκας του Παντελή, γιός της Λούτζαινας, ο άλλος ήταν ο αδελφότεχνος του, ο Πολύκαρπος Παναή και ο τρίτος ήταν ο Κυριάκος του Νικόλα Ζιντιλή. (Οι μαρτυρίες αναρτήθηκαν από το βιβλίο: Ψιλλίτα-Ιωάννου, Παναγιώτα, 1997. Κραυγή ελευθερίας: Παλαιχώρι 1901-1974. Λευκωσία, σελ. 10).