Someone else is currently editing this document
Only one person can work on a document at a time
Dagboek Hendrik Schroyens Item 15
TRANSCRIPTION
left page
gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar
dus ons maar binnen huis snellen.
Ons wat opschikken de pakken aan elkaar
gebonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig.
Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep
naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar
voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof
het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij
twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te
verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nogtans
iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar
wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegenover
mijne dierbaren.
Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog
aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten.
Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde
dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er
het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een
gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered
van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende:
Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen
wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden
alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort.
Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen
right page
werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit
voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht
gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het
dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die
ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was
altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo 
=
lijk verhooging van werkloon en zoovoorts.
Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar
dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die
regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken.
Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade.
Niets belangrijks vergeten? nog papieren of
andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk
in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... ....
..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de
kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken
ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen
schreiden, en schreiden maar door zonder een woord
te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze
gedachten, beteekenden die niet alles.
Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren?
Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we
geluk en liefde wisten gehuisd?
Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
English Translation from Dutch
We therefore decided to leave. and so have us inside.
The suits suit us, and there we are able to travel, or to travel.
I turned around in our kitchen.
I walked to my workshops, I walked upstairs, I walked forward, back without saying anything, it was as if it wasn't going to leave my home, our property for which we had worked for twelve full years and toiled.
Many tears have disappeared from me, without showing anything to my wife and children, but what do you want, there was nothing to be done about it, and therefore courage against my loved ones.
My foreman Louis Boschmans had remained at work to perform little things.
I informed him of our departure.
He said that he did not want to leave Lier as if he had to die.
A thought came to my mind on this saying, which may have saved me from total ruineering.
This thought was as follows: He would come to live with my wife and child in my home, and act as necessary as a responsible man to protect, regulate, and defend everything as it should.
I have always had the best faith in this right page worker, and here I openly express my gratitude for the way in which he has discharged his work and duty towards us.
My duty was to do what I could for him.
I think I have done it to the full, and as much as it was in my power, by supporting, raising labor and so on.
He liked my mind very much, so there is a plaster mark on the wound.
My wife very much liked that arrangement.
So we could leave.
To where??
Did we know?
By God's grace.
Forget nothing important? still searching for papers or other important names?
No, as much as possible as a rule.
Picked up the suits, mine ... ... ..... but there the woman is crying. the children too. and after that ....... mine suits, and so do I.
We fell into each other's arms, and we wept without saying a word, but that weeping, our looks, our thoughts, did not mean everything.
Could we ever return?
Would we ever see this house again where we knew how to live in happiness and love?
Would we ever have this house, that furniture, this
LOCATION
Den Haag (52.0705, 4.3007)
Story Location
ABOUT THIS DOCUMENT
Document Date
Document Type
Document Description
Language of Description
Keywords
External Web Resources
People
Hendrik Schroyens
Description: Inwoner van Lier, gevlucht 1914
Louis Boschmans
Description: Inwoner van Lier (1914), meesterknecht van Hendrik Schroyens
STORY INFORMATION
Title
Dagboek Hendrik Schroyens
Source
UGC
Contributor
europeana19141918:agent/7891fe6689fed0262dfe23f47448caa8
Type
Story
Language
nld
Nederlands
Country
Europe
DataProvider
Europeana 1914-1918
Provider
Europeana 1914-1918
Rights
http://creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/ http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/DatasetName
2020601_Ag_ErsterWeltkrieg_EU
Language
mul
Agent
Hendrik Schroyens | europeana19141918:agent/2c56fd74f3cf63db8260e342cbe9ffea
Dominique Schroyens | europeana19141918:agent/7891fe6689fed0262dfe23f47448caa8
Created
2019-09-11T08:27:04.478Z
2019-09-11T08:27:04.450Z
2013-12-09 13:24:24 UTC
Provenance
LI12
Story Description
Handschrift, halve folioformaat, 80 blz. foto van Tony en Eugene Schroyens, zonen van Hendrik Schroyens familiefoto van familie Schroyens, april 1963Hendrik SChroyens vluchtte met zijn gezin naar Nederland bij de beschieting van Lier. Het gezin verbleef een tijdje in Den Haag. Later zijn ze naar Lier teruggekeerd. Hendrik Schroyens hield van deze levensperiode een dagboek bij.
TRANSCRIPTION
LOCATION
DESCRIPTION
PEOPLE
STORY INFO
TUTORIAL
left page
gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar
dus ons maar binnen huis snellen.
Ons wat opschikken de pakken aan elkaar
gebonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig.
Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep
naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar
voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof
het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij
twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te
verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nogtans
iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar
wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegenover
mijne dierbaren.
Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog
aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten.
Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde
dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er
het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een
gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered
van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende:
Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen
wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden
alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort.
Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen
right page
werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit
voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht
gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het
dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die
ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was
altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo =
lijk verhooging van werkloon en zoovoorts.
Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar
dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die
regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken.
Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade.
Niets belangrijks vergeten? nog papieren of
andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk
in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... ....
..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de
kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken
ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen
schreiden, en schreiden maar door zonder een woord
te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze
gedachten, beteekenden die niet alles.
Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren?
Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we
geluk en liefde wisten gehuisd?
Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
- Nederlands (Dutch)
left page
gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar
dus ons maar binnen huis snellen.
Ons wat opschikken de pakken aan elkaar
gebonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig.
Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep
naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar
voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof
het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij
twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te
verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nogtans
iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar
wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegenover
mijne dierbaren.
Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog
aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten.
Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde
dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er
het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een
gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered
van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende:
Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen
wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden
alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort.
Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen
right page
werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit
voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht
gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het
dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die
ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was
altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo =
lijk verhooging van werkloon en zoovoorts.
Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar
dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die
regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken.
Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade.
Niets belangrijks vergeten? nog papieren of
andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk
in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... ....
..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de
kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken
ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen
schreiden, en schreiden maar door zonder een woord
te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze
gedachten, beteekenden die niet alles.
Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren?
Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we
geluk en liefde wisten gehuisd?
Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
Language(s) of Transcription
English Translation
left page jumped.
We therefore decided to leave. and so have us inside.
The suits suit us, and there we are able to travel, or to travel.
I turned around in our kitchen.
I walked to my workshops, I walked upstairs, I walked forward, back without saying anything, it was as if it wasn't going to leave my home, our property for which we had worked for twelve full years and toiled.
Many tears have disappeared from me, without showing anything to my wife and children, but what do you want, there was nothing to be done about it, and therefore courage against my loved ones.
My foreman Louis Boschmans had remained at work to perform little things.
I informed him of our departure.
He said that he did not want to leave Lier as if he had to die.
A thought came to my mind on this saying, which may have saved me from total ruineering.
This thought was as follows: He would come to live with my wife and child in my home, and act as necessary as a responsible man to protect, regulate, and defend everything as it should.
I have always had the best faith in this right page worker, and here I openly express my gratitude for the way in which he has discharged his work and duty towards us.
My duty was to do what I could for him.
I think I have done it to the full, and as much as it was in my power, by supporting, raising labor and so on.
He liked my mind very much, so there is a plaster mark on the wound.
My wife very much liked that arrangement.
So we could leave.
To where??
Did we know?
By God's grace.
Forget nothing important? still searching for papers or other important names?
No, as much as possible as a rule.
Picked up the suits, mine ... ... ..... but there the woman is crying. the children too. and after that ....... mine suits, and so do I.
We fell into each other's arms, and we wept without saying a word, but that weeping, our looks, our thoughts, did not mean everything.
Could we ever return?
Would we ever see this house again where we knew how to live in happiness and love?
Would we ever have this house, that furniture, this
Transcription History
left page gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar dus ons maar binnen huis snellen. Ons wat opschikken de pakken aan elkaar gebonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig. Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nogtans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegenover mijne dierbaren. Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten. Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende: Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort. Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen right page werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo = lijk verhooging van werkloon en zoovoorts. Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken. Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade. Niets belangrijks vergeten? nog papieren of andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... .... ..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen schreiden, en schreiden maar door zonder een woord te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze gedachten, beteekenden die niet alles. Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren? Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we geluk en liefde wisten gehuisd? Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
left page gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar dus ons maar binnen hebben. Ons wat opschikken de pakken aan elkaar gebonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig. Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nogtans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegenover mijne dierbaren. Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten. Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende: Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort. Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen right page werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo = lijk verhooging van werkloon en zoovoorts. Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken. Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade. Niets belangrijks vergeten? nog papieren of andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... .... ..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen schreiden, en schreiden maar door zonder een woord te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze gedachten, beteekenden die niet alles. Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren? Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we geluk en liefde wisten gehuisd? Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
left page gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar dus ons maar binnen hebben. Ons wat opschikken de pakken aan elkaar gebonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig. Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nogtans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegenover mijne dierbaren. Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten. Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende: Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort. Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen right page werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo = lijk verhooging van werkloon en zoovoorts. Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken. Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade. Niets belangrijks vergeten? nog papieren of andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... .... ..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen schreiden, en schreiden maar door zonder een woord te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze ge= dachten, beteekenden die niet alles. Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren? Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we geluk en liefde wisten gehuisd? Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
left page gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar dus ons maar binnen hebben. Ons wat opschikken de pakken aan ge= bonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig. Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nog= tans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegen= over mijne dierbaren. Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten. Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende: Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort. Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen right page werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo = lijk verhooging van werkloon en zoovoorts. Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken. Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade. Niets belangrijks vergeten? nog papieren of andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... .... ..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen schreiden, en schreiden maar door zonder een woord te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze ge= dachten, beteekenden die niet alles. Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren? Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we geluk en liefde wisten gehuisd? Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
left page gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar dus ons maar binnen hebben. Ons wat opschikken de pakken aan ge= bonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig. Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te verlaten. Meni n gen traan is mij ontvallen, zonder nog= tans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegen= over mijne dierbaren. Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten. Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende: Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort. Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen right page werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo = lijk verhooging van werkloon en zoovoorts. Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken. Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade. Niets belangrijks vergeten? nog papieren of andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... .... ..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen schreiden, en schreiden maar door zonder een woord te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze ge= dachten, beteekenden die niet alles. Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren? Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we geluk en liefde wisten gehuisd? Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit
left page gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar dus ons maar binnen hebben. Ons wat opschikken de pakken aan ge= bonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig. Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te verlaten. Meni n gen traan is mij ontvallen, zonder nog= tans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegen= over mijne dierbaren. Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten. Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende: Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort. Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen
English Translation
Hendrik SCHroyens fled with his family to the Netherlands during the shelling of Lier.
The family stayed in The Hague for a while.
Later they returned to Lier.
Hendrik Schroyens kept a diary of this period of his life.
Automatically Identified Enrichments
Verify Automatically Identified Enrichments
Verify Automatically Identified Locations
Verify Automatically Identified Persons
Enrichment Mode
Edit your workspace view by using the top-right menu.
You can have the white Activity Panel docked to the right (default) , to the bottom , or as an independent overlay . If you just want to view the image, you can hide the panel using the minimise button , and then re-open it with the pen button. Adjust the size and position of your Activity Panel according to your preferences.
You enrich documents by following a step-by-step process.
Make sure you regularly save your enrichments in each step to avoid the risk of losing your work.
Step 1: Transcription
To start a transcription, select the transcription tab at the top menu of the Activity Panel. Click inside the box underneath the heading TRANSCRIPTION and start writing your transcription. When needed, use the toolbar to format your text and to add special characters and tables. A guide to the transcription toolbar is available in the Formatting section of this tutorial.
Identify the language(s) of the text using the dropdown list under the transcription box. You can select multiple languages at once.
If the item has no text to transcribe, tick the checkbox ‘No Text’.
Once you have finished your transcription, click SAVE.
Step 2: Description
You can add a description to the item underneath the Transcription section.
The first task is to identify what type of document the item is: a handwritten or printed document, a postcard, photo, drawing and/or part of a diary. Tick the category which best applies to the item. Multiple categories can be selected at once.
The second task is to write a description of the contents. Click inside the box underneath the heading DESCRIPTION. Here, you can write what the item is, what it is about, and specify the images and objects that appear in the item.
Identify the language of the description text that you wrote using the dropdown list underneath. You can only select one language.
Once you have finished your description, click SAVE.
Step 3: Location
If you find a location mentioned or recognise a place in the item, you can create a geotag and pin it to the item map. Multiple locations can be attached to the item. To tag locations, select the tagging tab at the top menu of the Activity Panel. Click the plus next to the heading LOCATIONS. Type the location into the search bar and select the result that best applies. A new pin will be placed into the map. The location name should be a clear georeference, e.g. a country, city or address. Make adjustments to the location name if necessary. You can also adjust the position of the pin by dragging it on the map. If you want to add further details to the location, you can write a (short) description. This could include extra information about the geotag (e.g. the building name or a significant event that took place at the location) or the relevance of the place to the item (e.g. the hometown of the author). You can also add a Wikidata reference to link the location to a stable source. Search for the reference using the Wikidata fields. Once you have finished your location tag, click SAVE. You can find the place(s) tagged to the item in grey at the bottom of the Location(s) section.Step 4: Tagging
Below the Locations section is the Tagging section, where you can add the following annotations:
Document Date:Here, you can add dates that correspond to the item. This could include the dates mentioned in the text (e.g. in diary pages), the date of a related historical event (e.g. the end of WWI), or when the item was created (e.g. from a dated signature on an illustration). You can either define this as a single date or as a longer time frame.
To tag dates to the item, write the start and end dates in DD/MM/YYYY format in the fields or select the dates by clicking on the calendar.
If you only have one date to add, insert the same date into both start and end fields.
If you don’t know the exact days, you can also tag the date on the scale of months (MM/YYYY) or years (YYYY).
Once you have finished your date tag, click SAVE DATE.
People:People mentioned as creators or subjects in the item can also be tagged. Depending on the information you might have, you can enter the person’s first and last names, as well as their dates of birth and death. There is also the option to write a short description of the person, explaining who they are or their relevance to the item, e.g. the person’s occupation or their relation to another tagged person.
Multiple people can be tagged to one item.
Once you have finished your person tag, click SAVE.
Keywords:Here, you can freely add keywords related to the topic and content of the item. This could include particular themes (e.g. art, music, war), subjects (e.g. children, cooking, France), or particular historical affiliations (e.g. 20th century, Austro-Hungarian Empire, Fall of the Iron Curtain).
Multiple keywords can be added and they can be written in any language.
Write your keyword tag into the field and click SAVE.
Other Sources:External websites with information about the item’s content can be linked here. This could include links to further data about a person mentioned, a particular historical event or links to digital versions of newspapers that appear in photos or clippings in a notebook.
To add a link, click the plus next to the heading ‘Other Sources’. Enter the URL into the Link field, and write a short description of this link in the Additional Description field.
Multiple links can be tagged to one item.
Once you have finished your tag, click SAVE.
Step 5: Mark for Review
Once you have saved your contribution, the task will automatically change to the Edit status. If you think the task is finished, you can mark it for review. Note that you have to be at Runner level or above to do this (see: Miles and Levels). Click on the yellow circle next to the section heading and select Review in the list that appears. The task now needs to go under Review by another volunteer.Formatting
Use the toolbar to format your Transcription text or to add extra details to it.
You can format your text using the various styles and alignment tools:
Use bold for headings, and italics, underline and 
button to remove any formatting changes.Review
All enrichments need to be edited and reviewed by more than one volunteer to ensure that they are as accurate as possible.
Only Sprinters and Champions can edit tasks in the Review stage and mark them as Complete. (see: Miles and Levels)
You can review a task (Transcription, Description, Locations, or Tagging) when the circle next to the heading is coloured orange .
During the review process, pay close attention to the following requirements:
-
- Transcription: The complete text in the item has been properly transcribed and the transcription is formatted as accurately as possible. The correct language(s) are selected and the transcription contains no missing or unclear icons.
-
- Description: The description is accurate and detailed (especially items without text to transcribe, e.g. photos), and the appropriate categories have been ticked.
-
- Location(s): All locations have been correctly tagged. The location name is accurate and matches the coordinates and the pin on the map. The description is clear and concise, and the Wikidata reference (if any) is correct.
-
- Tagging: Document dates are completed and as precise as possible. All mentioned people are tagged and their data is correct. All added keywords are applicable to the item, and other sources have accurate information and functioning links.
Completion Statuses
| GREY |
| 1. NOT STARTED |
| Tasks have not been started. |
| YELLOW |
| 2. EDIT MODE |
| Tasks have been started, but not yet finished. Additions and edits can still be made. |
| ORANGE |
| 3. REVIEW |
| Tasks are finished, but need final review by Sprinter or Champion transcribers. |
| GREEN |
| 4. COMPLETED |
| Tasks have been fully completed and reviewed. No further changes need to be made. |
Miles and Levels
Transcribathon is a competitive marathon. You do not enrich documents alone, but compete and work with other volunteers to ensure the quality of your work. When you first create a Transcribathon account, you only have the ability to start and edit tasks. The more you enrich documents, the closer you become to advancing to a higher level, which can unlock abilities like reviewing and completing tasks.| Level | Abilities |
|---|---|
| Trainee | Basic abilities: start and edit tasks |
| Runner | Basic abilities, mark finished tasks for review |
| Sprinter | All Runner abilities, mark reviewed annotations as completed |
| Champion | All Sprinter abilities, mark reviewed transcriptions as completed |
| Tasks | Miles Received |
|---|---|
| Transcription | 1 Mile for every 300 characters transcribed |
| Description | 1 Mile for every 5 Descriptions added |
| Location | 1 Mile for every 5 Locations added |
| Tagging | 1 Mile for every 5 Tags added |
| Reviewing | 1 Mile for every 10 items marked as complete |
