Portret Adrianus van Geel (g. Woensdrecht 1-9-1881 - d. Den Hoorn (Delft) 7-11-1918, begraven R.K. Begraafplaats te Schipluiden 9-11-1918) Portret Lucia Mous (g. Bergen op Zoom 18-11-1882 - d. Den Hoorn (Delft) 2-11-1918, begraven R.K. Begraafplaats te Schipluiden 6-11-1918) || Twee portretten van de oma en opa van dhr. Van Geel van vaders kant. Opa en oma zijn gestorven aan de Spaanse griep. Dat is de grootste pandemie die zich ooit heeft afgespeeld in de geschiedenis, wereldwijd 50 miljoen of meer slachtoffers, maar er wordt navenant betrekkelijk weinig over geschreven in de literatuur. De Eerste Wereldoorlog heeft hier veel mee te maken, daar ging alle berichtgeving over. Toch zijn er meer Amerikaanse soldaten gestorven aan de Spaanse Griep dan op het slagveld. Oma van dhr. Van Geel overleed te Delft aan de gevolgen van de Spaanse griep. Een dag na de begrafenis van oma overleed ook opa aan de ziekte. Opa was niet gemobiliseerd in de oorlog. Ze hadden zes kinderen. Eén zoon, de vader van dhr. Van Geel is als enige naar Brabant gekomen en ging bij een tante inwonen. De andere zussen en broers bleven in het Westland. Er is weinig bekend over het leven van opa en oma, wat deden zij, wat voor beroep had opa? Volgens de oudste zus zou opa een klein aannemersbedrijf gehad hebben en was hij tevens voerman. Hier werd in het gezin zelden of nooit over gesproken. De naam Spaanse griep is ontstaan omdat men dacht dat het in Spanje begonnen was. Maar waarschijnlijk komt het virus uit China. Er kwamen weinig berichten in de kranten over de griep, omdat er vooral nieuws over de oorlog was. Spanje was neutraal in de oorlog, waardoor daar wel veel bericht werd over de griep en men dacht dat het daar begon. Het had dus ook de Nederlandse griep kunnen heten, maar hier brak de ziekte pas later uit. Er wordt betrekkelijk weinig aandacht besteed in de literatuur en media aan deze ziekte. Dit terwijl het zoveel slachtoffers heeft gemaakt. Het grote aantal kwam door de manier waarop mensen samenleefden. In ziekenhuizen lagen mensen op zaal en staken elkaar aan. De Amerikaanse soldaten kwamen opeengepakt op schepen naar Europa en staken elkaar daar al aan, zodat velen al ziek aankwamen. De slechte leefomstandigheden op het eind van WO I speelden ongetwijfeld een grote rol. Dhr. Van Geel wilde zijn verhaal graag vertellen, omdat hij hoopt dat er meer aandacht aan besteed zal worden en er meer licht op zal worden geworpen. Eric Mecking heeft wel een boek geschreven ‘Spaanse griep en Eerste Wereldoorlog. Het drama van 1918’. Tot op de dag van vandaag weet men niet wat precies het virus was dat verantwoordelijk was voor deze ziekte. Slachtoffers waren vooral in de leeftijdscategorie van achttien tot midden dertig en dat was bij een normale griep juist niet het geval. Vaak kregen slachtoffers een longontsteking bovenop de ziekte, waardoor ze uiteindelijk op gruwelijke manier stierven: een soort verdrinking, omdat de longen vol vocht kwamen en dat is natuurlijk zeer benauwend. De epidemie was nagenoeg even snel verdwenen als hij was opgekomen!

- foto in soldatenkostuum van Michel Daels (24 jaar) - passage uit notaboekje Michel Daels in zijn handschrift - overzichtsfiche soldat brancardier 1921 - reeks aanvraagbrieven frontmedailles Michel Daels - foto in uniform ten voeten uit van Michel Daels - document definitieve op-verlof-stelling Michel Daels in 1935 - document strijdersfonds - foto in uniform - groepsfoto met regiment - militaire paspoorten - vuurkaart - voordeelkaarten - foto || De grootvader van de heer Daels, Michel Daels (°1890-1959) was onderwijzer in Ledegem en koster-organist. Hij werd bij het begin van de WOI opgeroepen naar Wilrijk. Daar heeft hij 6 weken opleiding gehad. Hij werd gestationeerd in Ramskapelle bij Nieuwpoort en heeft daar 4 jaren in de loopgraven gezeten. Hij was soldaat-milicien en brancardier en had 8 frontstrepen. Hij schreef tijdens zijn dienst kaartjes naar huis om te berichten en hoopte dat die door de linies kwamen. Toen hij in maart 1919 een week thuis was, kreeg hij zijn eigen stapel kaartjes met de post. Hij speelde tijdens zijn dienst op alle kerkorgels gelegen langs het front. Hij werd op voorlopig verlof gesteld na de oorlog en kreeg zijn definitieve op verlof stelling in 1935. Hij vroeg zijn medailles moeizaam aan en staat ze af om tentoon in te stellen in de IJzertoren. Daar worden ze opgehangen maar in de jaren 1950 gaat alles verloren in de dynamitering van de IJzertoren, een gebeurtenis die de Vlaamsgezindheid van de familie nadien sterk aanwakkerde. || || graf Michel Daels (Ledegem) || Memorabilia || graf Michel Daels met gedenksteen vuurkruiserbond || Remembrance || Ledegem || Nederlands || || kerkhof Ledegem (B) || Nederlands || herdenkingssteen namens de vuurkruiserbond || Memorabilia || Michel Daels overleefde 4 jaren front tijdens WO 1. Vele jaren na de oorlog, op 19 oktober 1959 overleed Michel Daels op 69-jarige leeftijd na een tragisch verkeersongeval (hij werd als voetganger overreden door een vrachtwagen in de Pieter Tacklaan te Kortrijk en was op slag dood). Hij werd begraven in zijn woonplaats op het kerkhof van Ledegem. Zijn makkers uit WO1 plaatsten een gedenksteen op zijn graf amens de vuurkruiserbond aan hun betreurde strijdmakker. Deze gedenksteen staat tot op de dag van vandaag (anno 2013) nog steeds op het graf van Michel Daels. Het is de enige gedenksteen namens de vuurkruiserbond op het kerkhof van Ledegem. || Remembrance || vuurkruiserbond || || Foto Michiel Daels || Photograph || Nederlands

Georges (Joris) Philippeth uit Bommershoven (Borgloon) vervulde sinds 1913 zijn dienstplicht in het 12e Linieregiment te Aarlen. Hij vervulde nog steeds zijn militaire dienstplicht en was 21 jaar wanneer op 4 augustus 1914 de oorlog uitbrak. Sergeant Philippeth maakte de korte veldtocht mee en vocht tijdens de Slag om de IJzer (18 tot 31 oktober 1914). Vanaf 4 augustus 1914 tot en met de wapenstilstand op 11 november 1918 was hij in actieve frontdienst bij het 12e Linieregiment. Slechts een korte periode, tussen 25 november 1914 en 4 januari 1915, werd Georges achter het front ingezet. Men vermoed dat hij opleiding gaf aan de nieuwe lichting soldaten. Hij overleefde de vier jaar durende loopgravenoorlog zonder verwondingen. Nadien werd hij ingezet bij de bezettingstroepen in Duitsland. Pas midden 1920 werd Georges gedemobiliseerd en keerde hij terug naar Bommershoven. Zijn tijd bij het Belgische leger heeft haast zeven jaar geduurd, van zijn legerdienst in 1913 tot aan zijn demobilisatie in 1920. Georges Philippeth kwam uit een groot arbeidersgezin en had geen beroep of familiaal bedrijf om naar terug te keren. In de laatste maanden van zijn militaire dienst kreeg hij bericht dat hij na demobilisatie benoemd zou worden als veldwachter in Bommershoven. Hij bleef veldwachter in Bommershoven tot na de Tweede Wereldoorlog. || Na-oorlogse portretfoto van Joris (Georges) Philippeth. Op zijn uniform zijn de batons zichtbaar van de IJzermedaille, de Herinneringsmedaille 14-18 en de Overwinningsmedaille 14-18. De vuurkaart en het totaaloverzicht van zijn decoraties.