Een in boomschors (Beuk) gekerfde figuur van een Duitse infanteriesoldaat in uniform, pinhelm, rugzak en geweer. De figuur werd bijna levensgroot in beukenbast ingekerfd. Door littekenweefsel, en het verdere doorgroeien van de boom, is de figuur matig vervormd en tevens levend relict uit de eerste oorlogsmaanden.

In het Provinciaal Domein Nieuwenhoven bevindt zich een in boomschors gekerfde figuur van een Duitse (Pruisische) infanteriesoldaat. Deze graffito is reeds honderd jaar oud en een levende getuige uit de Eerste Wereldoorlog. De figuur werd bijna levensgroot in beukenbast ingekerfd. Door littekenweefsel en het verdere doorgroeien van de boom is de figuur matig vervormd. De boomschorsgraffito toont een rechtopstaande figuur, duidelijk in uniform en met laarzen. De soldaat houdt in gestrekte arm een geweer vast, draagt een rugzak en pinhelm. Het uniform is dat van een Duits soldaat uit de eerste wereldoorlog en werd in zijn eenvoud gedetailleerd met knopen, een halsboord, riem en mouwboord. Het afgebeelde uniform verwijst naar de eerste oorlogsmaanden. Rond 11 augustus 1914 vond een treffen plaats tussen Belgische en Duitse eenheden rond Sint-Truiden. Ook in de weken nadien lag Sint-Truiden op de route van het doortrekkende 1ste leger onder bevel van Alexander von Kluck (1846-1934) naar Noord-Frankrijk. Tijdens een rustmoment van één van de doortrekkende eenheden werd deze graffito in de toen nog jonge beuk gekerfd. Inmiddels, honderd jaar later, verkeert de beuk nog in goede gezondheid. Mogelijk het enige nog levende relict uit de eerste oorlogsmaanden. || Een boomschorsgraffito van een Pruisische infanteriesoldaat in levende beukenschors.

Tijdens een opruiming vond André D'Hulst uit Genk een brief uit 1918 van zijn vader Jean D'Hulst. Jean is een jonge soldaat aan het IJzerfront. Hij werd in 1913 als 18-jarige opgeroepen bij het regiment 2de Jagers te voet (Mons) en bracht reeds vier jaar door in de stellingen. In 1917, tijdens de oorlog, huwt hij met Madeleine. Zijn geliefde vrouw verblijft als vluchtelinge in Frankrijk waar zij in een munitiefabriek werkt. De brief dateert van 2 september 1918 en werd geschreven vanuit de loopgraven van de eerste linie aan het front. In een vorig schrijven vroeg Madeleine om haar een bloem te bezorgen. De zomer loopt ten einde en het front kent een jarenlange niets ontziende verwoesting. Maar Jean schrijft Ge vraagt mij of ik geen bloempje kan vinden voor u, 'k geloof wel van ja, ik heb er gister zien staan maar 't is nogal gevaarlijk om ze zo te gaan halen, want ik zit niet ver van de Duitschen en zij slapen niet. Jean vervolgt oud gij geloven Madeleine dat ik hier om een tafel zit te schrijven bij het licht ener electrische lamp, en een kelder ener villa op eenige meters van den vijand, wij zitten hier juist gelijk in een doolhof van kelders en gevaarlijke gangen, t'is curieus om zien. K'ga eens achter een bloempje gaan zien. Die zelfde nacht nog gaat hij op pad in niemandsland. Op gevaar voor eigen leven slaagt hij er in om een margriet te plukken. De bloem wordt samen met de brief verstuurd. Dit relaas van de jonge man, die vlak nadien oog in oog zou staan met de dood, is ontroerend. Helemaal bijzonder is het kleine bloempje dat na honderd jaar, nog steeds onaangetast, aan de brief bevestigd is. || Handgeschreven brief gedateerd 2 september 1918 van Jean D'Hulst aan zijn vrouw Madeleine. Ingesloten een gedroogde margriet.