Alice Eckenstein heeft zich gedurende 4 jaar lang vrijwillig (met steun van het Zwitsers Rode Kruis) ingezet om honderden vermiste kinderen op te sporen in bezet België, dit om ze naar het vrije gedeelte van Frankrijk en België te krijgen. Ze heeft hiervoor duizenden brieven met de Duitse burgerlijke en militaire overheden moeten schrijven, honderden keren naar Duitsland moeten reizen, enz. om de toestemming te krijgen om de kinderen te mogen zoeken in België, om ze mee te nemen en om ze naar het vrije Frankrijk en het vrije België (Westhoek) te brengen aan de andere kant van het front. Soms via Zwitserland, maar ook via het front zelf. Dit gebeurde met een vrachtwagen en soms met paard en kar. Mijn grootvader - Roger Compernolle - was één van deze kinderen. Hij woonde met zijn moeder in Assebroek in bezet België. Zijn moeder is echter in 1915 gestorven van ontbering. Zijn vader was soldaat aan het Ijzerfront en kon dus onmogelijk zijn kind gaan zoeken aan de andere kant van het front. Het heeft Alice Eckenstein 2,5 jaar van zoeken en geduld gekost om hem in Frankrijk (januari 1918) te krijgen. Net op tijd trouwens, want hij was ernstig ziek, uitgehongerd en uitgemergeld. Dank aan het Zwitsers Rode Kruis en haar medewerkers die zich 4 jaar hebben ingezet aan beide kanten van het front. Een vergeten episode van de Eerste Wereldoorlog dat weinig wordt aangehaald...

A photograph from the devastated cemetery at Croisilles.

My grand mother, Alice Henriette Smolensky Weiss was nurse at the Red Cross during the war in Trieste where she was born. In this photograph she stands at the hospital with, I think, doctors and members of the army.