Πιστοποιητικό γεννήσεως του Νικ. Λεω. Βαρούχα (1881) με αρ.πρωτ. 3739/8-12-1914. || ΠΙΣΤΙΠΟΙΗΤΙΚΟ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ || || Front || ΝΙΚΟΣ ΛΕΩ.ΒΑΡΟΥΧΑΣ || Official document || Remembrance || Balkans

Καρτ ποστάλ με λευκό περιμετρικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο απεικονίζεται ένα γυναικείο πρόσωπο. Στην οπίσθια όψη, η Ελισάβετ Π. Παρασκευάκη στέλνει ευχές για το Νέο Έτος στην φίλη της, ... Παρασκευοπούλου που διαμένει στις Γέφυρες, Κάτω Χαλέπα (Χανιά) το Γενάρη του 1915. Πάνω δεξιά, δυο γραμματόσημα, το ένα να απεικονίζει έναν τραυματισμένο στρατιώτη και μια νοσοκόμα με δυο παιδιά, του έτους 1912-1913 και το άλλο απεικονίζει τον Ερμή. Κάτω αριστερά, αναγράφεται ο αριθμός “1243” και καθέτως αριστερά “Import” και “made in Germany”. || ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ

ΕΙΚΟΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΕΤΡΑΒΑΓΓΕΛΟ, ΣΑΙΤΑ, ΚΛΩΣΤΡΗ, ΑΔΡΑΧΤΙ || ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΟΥ ΑΠΟ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΤΟ 1914 Η οικογένεια Καλαιτζίδου ζούσε και ευημερούσε στην Ερυθραία της Μικράς Ασίας μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Στην δούλεψη τους είχαν Ηρακλειώτες γεωργοί που υμνούσαν την Κρήτη με μαντινάδες : Κρήτη μου όμορφο νησί Κορώνα του Λεβάντε Το χώμα σου είναι μάλαμα Και η πέτρα σου διαμάντι Και ο Κρητικός αν στολιστεί Και βάλει τα καλά του Η στράτα ρόδα γέννησε Από την ομορφιά του Η “εκκαθάριση” του μη-μουσουλμανικού πληθυσμού έχει ήδη ξεκινήσει και η οικογένεια Καλαιτζίδου παίρνει μια απόφαση : να φύγει. Επηρεασμένοι από την αγνότητα και την καλοσύνη των εργατών της, μεταναστεύει με τα τέσσερα, τότε, παιδιά στα Χανιά της Κρήτης το 1914. Βρίσκουν καταφύγιο στο Μάλεμε, ένα χωριό 19 χλμ δυτικά της πόλης των Χανίων. Φεύγοντας από την γενέτειρα της, αφήνει τα κτήματα της. Παίρνει όμως κάποια υπάρχοντα, χρήματα και κοσμήματα. Ανάμεσα τους, βρίσκονται και κειμήλια που συνοδεύουν τις μνήμες της καταθέτριας έως και σήμερα, όπως μια Εικόνα με τον Χριστό στον Κήπο της Γεσθημανή, ένα Τετραβάγγελο του 1872, μια σαΐτα, ένα σιδερένιο κλώστρη και ένα ξύλινο αδράχτη. Έθιμο των Μικρασιατών είναι να κληρωνομήσει ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας την Εικόνα και τον Τετραβάγελο. Το δε Τετραβάγγελο βρίσκεται σε μια υφασματένια θήκη, σφραγισμένο από τότε που το κληρονόμησε η κα Καλαιτζίδου. Αποκλειστικά για την Europeana, πολύ συγκινημένη, η καταθέτρια αφαίρεσε την κλωστή για να μπορέσαμε να θαυμάσουμε το “ιερό” κειμήλιο. Το 1914, γεννιέται το πέμπτο παιδί της οικογένειας, μητέρα της καταθέτριας, και βαφτίζεται “Κρήτη”, φόρος τιμής προς τον τόπο που τους φιλοξενεί και σύμβολο μιας καινούργιας αρχής.. Σήμερα, εν έτη 2014, η μητέρα διηγήται ακόμα την ιστορία των προγόνων της. Την δύσκολη προσαρμογή τους, “ιντα να σου πω που'σαι προσφυγκας”, την εργατικότητα τους (καλλιεργούσαν καπνό στον κάμπο), την ζηλευτή λατρεία που τρέφουν για αντικείμενα που κουβάλησαν μαζί τους όπως την σαΐτα, τον σιδερένιο κλώστρη και τον ξύλινο αδράχτη. Αλλά και την προσπάθεια τους να επιστρέψουν στην Ερυθραία, να επιδιορθώσουν ένα λεηλατημένο σπίτι το 1919....και να γυρίσουν πάλι στην Κρήτη....το 1922. Αξιοσημείωτο με πόση συγκίνηση, η κα Ελένη Καλαιτζίδου αναφέρει τις απώλειες ενός πολέμου : μια θεία της έχασε τη λαλιά της το 1914 λόγω βιαιοπραγιών των Τούρκων και μια άλλη έμεινε ανάπηρη το 1922.