Paul Gallant, geboren op 1 november 1892, meldde zich aan het begin van de oorlog in 1914 aan als oorlogsvrijwilliger. Hij werd ingelijfd bij het 1e regiment der grenadiers. Na vele verplaatsingen (van Merelbeke-Gent naar Oostende,Calais, Gravelines, Marquise en uiteindelijk naar Veurne) kwam hij terecht in de sector van Diksmuide. Hij raakte gewond nabij Oud-Stuivekenskerke en werd er door de Duitsers gevangen genomen. Dit hele gebeuren beschreef hij zelf in een brief van 24 januari 1915 vanuit het lazarett in Celle (Hannover - Duitsland) waar hij verzorgd werd. Na zijn opname in het hospitaal werd hij naar het krijgsgevangenkamp in Soltau gebracht. Tegen het einde van de oorlog telde het kamp zo'n 60.000 gevangenen, waaronder 12.500 Belgen. Omwille van zijn precaire gezondheid werd Paul Gallant echter reeds in juni 1918 door het Rode Kruis overgebracht naar Zwitserland als geïnterneerde. Paul Gallant overleefde de Groote Oorlog. Hij was daarmee één van de dertig grenadiers uit zijn compagnie van 250 soldaten. Na de oorlog, op 25 februari 1921, werd hij benoemd tot kapitein bevelhebber van de Vrijwillige Brandweer van Wervik. Hij trad hiermee in de voetsporen van zijn vader. Bij het uitbreken van WOII heeft hij in een schrift zijn herinneringen opgetekend bij de bombardementen van Wervik en de vele branden die zij in gevaarlijke omstandigheden hebben moeten bestrijden (oorlogsjaar 1940 en 1944).
Foto genomen in september 1914 (Paul staat rechtsachter). De brief van 24 januari 1915 in potlood geschreven van uit het Lazarett te Celle (Duitsland).