Priča o više članova porodice Sretenović iz sela Miokovci, okolina Čačka. || 001 dopisnica sa fotografijom 002 fotografija 003 dopisnica sa fotografijom 004 dopisnica sa fotografijom 005 dopisnica sa fotografijom 006 fotografija

fotografija porodice Radojević - na kojoj se nalaze (sa desna na levo): Dragomir (1883), Sreten (peti u sredini) (1869), prvi s leva, sedi, Jovan (1880), prvi s desna gore Aleksandar - Leko (1897), Petronije (drži dete) (1892) || Front

001 - Fotografija braće - Milenko(najstariji - bio na Ceru,kolubarskoj), umro 1935 Rajko (kadrovac u jedinici Dragutina Gavrilovića, ranjen je na odbrani Beograda i zarobljen, proveo zarobljenistvo u Saksoniji u Nemačkoj. Po povratku iz zarobljeništva naknadno je mobilisan od pukovnika Stevana Švabića u jedinicu za odbranu Slovenije od Italijana koji su krenuli da zauzmu Ljubljanu) i Miloje (bio načelnik ministarstva gradjevina i sa vrhovnom komandom evakuisao ministarstva u Francusku, arhivu i dokumenta su u Muzeju) - 1919. godina 002 - dopisnica - 15.3.1917 003 - dopisnica s leva Rajko, Broćić iz sela Guče, Đorđević - Dragačevo, Rajić iz sela Tijanje 004 - dopisnica poslata Miloju Jovanoviću iz Soluna preko Ženeve za Čačak - poslato Viktoru Ćaloviću 005 - Veljko Jovanović, redov desetog kadrovskog puka pod komandom majora Dragutina Gavrilovića, poginuo 1915. prilikom odbrane Beograda- sin Miloša Jovanovića 006 - Nedeljko Jovanović - Veljkov brat - narednik X puka, Moravska divizija, nosilac zlatne medalje Miloš Obilić, poginuo 1946. Ubili ga komunisti 007 - Dušan Jovanović, djacki bataljon 1300 kaplara maturant Ratarske škole u Kraljevu, prošao Kolubarsku bitku, Solunski front, sa svojom jedinicim oslobodio Aradac, a posle prekomandovan u Klagenfurt, - SIN MILENKA JOVANOVIĆA A BRAT ALEKSE JOVANOVIĆA, završio rat kao major, umro je 1964. godine u Čačku 008- Aleksa Jovanvić - MILENKOV SIN, A BRAT DUŠANOV,1300 kaplara, prošao Kolubarsku bitku a kasnije otišao u Francusku na školovanje. Umro 1981. godine || Mojih sedam predaka iz porodice Jovanovića-Tošovića iz sela Pridvorice, opština Čačak (pređe pakovraćska opština) kao uostalom preci mnogih srpskih porodica učestvovali su prvo u oslobodilačkom ratu 1876-1878. Pa u balkanskom a potom i u prvom svetskom ratu 1914-1918. Kada je stvorena srpska država, ostvarene sve njene nacionalne težnje i od sila pobednica potvrđena 1918. Godine, ne i omeđena ali ne i bez granica. MOJI PRECI SU: 1. Milenko (Svetozara) Jovanović-Tošović, rođen 1872. u selu Pridvorici, X puk, 2. Dip. inženjer Miloje (Svetozara) Jovanović-Tošović, rođen 1877. u selu Pridvorici, teh. služba Vrhovne komande, 3. Nedeljko (Miloša) Jovanović-Tošović, rođen 1880. u s. Pridvorici, X puk, 4. Rajko (Svetozara) Jovanović-Tošović, rođen 1893. u s. Pridvorici, kadrovski X puk, 5. Veljko (Miloša) Jovanović-Tošović, rođen 1893. u s. Pridvorici, kadrovski X puk, 6. Dušan (Milenka) Jovanović-Tošović, rođen 1892. u s. Pridvorici, Đački bataljon „1300 kaplara, 7. Aleksa (Milenka) Jovanović-Tošović, rođen 1899. u s. Pridvorici, Đački bataljon „1300 kaplara. Od sedam mojih predaka, šest se njih kuđi vratilo, sedmi Veljko Jovanović-Tošović, ostao je na beogradskom pločniku pored Dunava kao branilac prestonice-Beograda. Poznatom samoubilačkom naredbom „naš bataljon je izbrisan iz spiska živih... Veljko i Rajko Jovanović-Tošović, pošli su predvođeni majorom Gavrilovićem da suzbiju iskrcavanje austro-ugarske armade koja se uputila preko dunava na beograd. U jurišu Veljko je smrtno ranjen. Prorešetanih grudi ostao je na pločniku da vekuje u Beogradu, Rajko iako teško ranjen ostao je živ i dopao u ropstvo. Dušan (najbolji đak u klasi i rangu), maturant Ratarske škole u Kraljevu i Aleksa, učenik 6. razreda gimnazije u Čačku (moja braća od strica), su dobrovoljci u đačkom bataljonu 1300 kaplara. Milenko i Nedeljko (moji strčevi), učestvuju prvo u Balkanskom a potom i u Prvom svetskom ratu. Prošli su cersku bitku i bitku na mačkovom kamenu na sokolskim planinama. Pa kolubarsku bitku i na kraju solunski front kojima se pridružuju stric Miloje inženjer građevine i dvojica Jovanovića-Tošovića iz bataljona „1300 kaplara. Dakle, pet njih na solunskom frontu. Posle rata došli su kući sa pregrštom odlikovanja među kojima i dve medalje za hrabrost „miloš obilić, jedna srebrna i jedna zlatna.