Ik heb een aantal foto's van mijn vader, die van 1910 tot 1918 als cavalerist als beroepsmilitair in dienst is geweest. Hij was 16 jaar toen hij in dienst kwam. Hij had voor 4 jaar getekend, maar toen de oorlog uitbrak moest hij blijven tot het eind van de oorlog. De meeste tijd is hij ingekwartierd geweest in Brabant, o.a. in Zundert en omgeving. Zijn rang was korporaal. Door het gebrek aan voedsel smokkelde hij af en toe wat levensmiddelen naar zijn familie in Amsterdam. Hij is daarvoor gepakt maar niet veroordeeld omdat ook zijn superieuren zich aan smokkel schuldig maakten. Mijn vader had na zijn diensttijd een paar kromme benen gekregen van het vele paardrijden. De cavaleristen waren de hele dag bezig met hun paarden. Ze richtten ze ook zelf af. Wel link want het waren nogal vurige types en Pa heeft twee keer een flinke schop tegen zijn been gehad. De officieren waren meestal van adel(de Beaufort e.d) en die kregen niet betaald. Was een erebaan. Die officieren voelden zich ook ver boven de andere militaire onderdelen verheven. Ze hielden ook wedstrijden met hun paarden wie het eerst in Oostenrijk was met zijn paard en dan werd er ook gekeken hoe fris het paard nog was aan de finish. Het kwam er op neer dat de officieren hele stukken naast hun paard liepen. Sportief waren die cavaleristen ook. 's-Morgens, ook in de winter zwemmen geblazen in het open water! Bij het uitbreken van de tweede wereldoorlog was mijn vader dierenoppasser in Ouwehands dierenpark in Rhenen. Hij kreeg de opdracht om de wilde dieren zoals tijgers, leeuwen en beren, dood te schieten. Dat ging hem wel aan zijn hart. Zijn neef, die 2e luitenant was is gesneuveld op de Grebbeberg en hij heeft hem nog gezien. Volgens mijn vader gingen ze bijna allemaal in een massagraf na de capitulatie. Kan zijn dat ze later opgegraven zijn, want nu liggen ze allemaal netjes in een apart graf. || Vijf foto's van korporaal Ben Koehorst.

mijn opa in de WW1

Mijn grootvader was van 1896. In het begin van de eerste wereldoorlog heeft hij getekend als wat we in het recente verleden een kortverbandvrijwilliger zouden noemen. Ook heb ik de term vijftig guldenmannetje in dit verband wel eens gehoord,zijnde de premie die na afloop van het dienstverband blijkbaar klaar stond voor de afzwaaier .Hoe lang dit verband duurde weet ik niet precies, maar toch zeker enkele jaren. Hij was tot dit besluit gekomen,omdat zijn vader na het overlijden van zijn moeder hertrouwd was. En deze stiefmoeder werd door hem en zijn broers en zusters de Pot,vrij naar de vrouw van Potifar genoemd.Blijkbaar geen al te aardige vrouw voor haar stiefkinderen. Na zich aangemeld te hebben in Leiden is hij met z'n collega's naar Putte in Noord-Brabant afgemarcheerd,te voet dus.. Daar heeft hij zijn hele diensttijd wacht gelopen langs de grens. In mijn jeugd(ik ben van 1949)vertelde mijn opa mij,terwijl ik in zijn armen lag, de meest sterke verhalen over zijn diensttijd, waarbij hij niet schroomde om af en toe zelfs in de huid van een duikbootkapitein te kruipen. Ik vond het allemaal prachtig. Maar toen ik op een gegeven moment de fout maakte om te zeggen: Opa lieg nog eens wat,was het gelijk over. Weer een paar jaar later vertelde hij mij de werkelijkheid. Jarenlang patrouille lopen langs de grens was vooral geestdodend. Slechts tweemaal in al die jaren was er een vorm van contact geweest met de andere kant. Eenmaal was er contact met een duitse patrouille,waarbij gevraagd werd hoe laat het was en éen tweede keer kwamen er wat Vlaamse vrouwen naar hen toe die vroegen of ze wilde poepen (grof vlaams voor neuken)voor 5 centen. Mede doordat ook dat aanbod werd afgeslagen waren het voor mijn opa dus feitelijk maar heel saaie jaren daar aan de grens.