Mijn grootvader was van 1896. In het begin van de eerste wereldoorlog heeft hij getekend als wat we in het recente verleden een kortverbandvrijwilliger zouden noemen. Ook heb ik de term vijftig guldenmannetje in dit verband wel eens gehoord,zijnde de premie die na afloop van het dienstverband blijkbaar klaar stond voor de afzwaaier .Hoe lang dit verband duurde weet ik niet precies, maar toch zeker enkele jaren. Hij was tot dit besluit gekomen,omdat zijn vader na het overlijden van zijn moeder hertrouwd was. En deze stiefmoeder werd door hem en zijn broers en zusters de Pot,vrij naar de vrouw van Potifar genoemd.Blijkbaar geen al te aardige vrouw voor haar stiefkinderen. Na zich aangemeld te hebben in Leiden is hij met z'n collega's naar Putte in Noord-Brabant afgemarcheerd,te voet dus.. Daar heeft hij zijn hele diensttijd wacht gelopen langs de grens. In mijn jeugd(ik ben van 1949)vertelde mijn opa mij,terwijl ik in zijn armen lag, de meest sterke verhalen over zijn diensttijd, waarbij hij niet schroomde om af en toe zelfs in de huid van een duikbootkapitein te kruipen. Ik vond het allemaal prachtig. Maar toen ik op een gegeven moment de fout maakte om te zeggen: Opa lieg nog eens wat,was het gelijk over. Weer een paar jaar later vertelde hij mij de werkelijkheid. Jarenlang patrouille lopen langs de grens was vooral geestdodend. Slechts tweemaal in al die jaren was er een vorm van contact geweest met de andere kant. Eenmaal was er contact met een duitse patrouille,waarbij gevraagd werd hoe laat het was en éen tweede keer kwamen er wat Vlaamse vrouwen naar hen toe die vroegen of ze wilde poepen (grof vlaams voor neuken)voor 5 centen. Mede doordat ook dat aanbod werd afgeslagen waren het voor mijn opa dus feitelijk maar heel saaie jaren daar aan de grens.

- diploma - medaille Croix des Déportés || Mijn grootvader (langs moeders kant), Antoon Constant Huyghe werd geboren op 19 maart 1899 te Willebroek en overleed op 7 juli 1988, eveneens te Willebroek. Stanne van den Batie (zijn vader noemde Baptist), zoals hij in Willebroek en vooral in de Tuinwijk gekend was, was mijn peetvader (mijn officiele voornaam is dan ook Constant). Als ik een klein ventje was en mijn ouders moesten ergens naartoe, bleef ik bij mijn grootouders slapen. Dan dan was telkens mijn vraag : Va, vertel nog eens over den oorlog ! De man kon zo vertellen dat je de verhalen echt voor je ogen zag gebeuren. Zijn verhalen gingen meestal over WO II, wat hij zelf als volwassene had meegemaakt. Vooral door wat zich in en rond het nabijgelegen concentratiekamp, het 'Fort van Breendonk', afspeelde, werd ik stil van zijn verhalen. Misschien vandaar mijn grote interesse voor WO II. Over WO I heeft hij weinig verteld. Hij was toen zelf maar een kind. Als 17-jarige werd hij door de Duitsers opgepakt. Gezien zijn leeftijd kon men hem geen soldaat of krijgsgevange maken. Vandaar werd hij gedeporteerd naar een Duits werkkamp. Hij kwam in een smederij terecht. Ik heb mijn grootvader nooit gekend als een persoon die alles met de paplepel slikte, maar eerder een rebelig type was. Dit zal ook wel zo geweest zijn in het werkkamp. Een Duitse sergeant vond het dan ook nodig om mijn grootvader met een heet ijzer in de benen te branden. De sergeant heeft hiervoor wel een straf gekregen, ... een magere troost voor de man die de rest van zijn leven moest verder gaan met een tiental brandwonden op zijn benen. Mijn grootvader heeft nadien een medaille en diploma gekregen, het “Erekruis der Gedeporteerden”, wat na zijn dood bij mij is terecht gekomen. De medaille en het bijbehorend diploma zijn dan ook maar een plaaster op een houten verbrand been.

Bewerkt dienblad van Fries Houtsnijwerk gemaakt door mijn grootvader tijdens de mobilisatie in 1917.